Ο ΛΑΚΗΣ ΜΕ ΤΑ ΨΗΛΑ ΡΕΒΕΡ ΣΤΗ ΡΟΔΟ
Γράφει η Έβελυν Χώχου
Όταν ακούς ονόματα καλλιτεχνών όπως Λάκης Παπαδόπουλος, αυτόματα αισθάνεσαι «μυρωδιές» μιας άλλης δεκαετίας, αλλά συνάμα και πολύ πρόσφατες. Μία γενιά που σημάδεψε και συνεχίζει να σημαδεύει έως σήμερα το μουσικό στερέωμα, χαρίζοντας μας μοναδικές δημιουργίες.
Εμείς βρεθήκαμε με τον Λάκη Παπαδόπουλο ενόψει της σημερινής συναυλίας του μαζί με τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τον Γιάννη Μηλιώκα και την Ελένη Δήμου στη μουσική σκηνή του Colorado. Κουβεντιάσαμε για το τι έχουμε να περιμένουμε το βράδυ και άλλα ποικίλα θέματα γύρω από τη μουσική.
Ξεκινώντας λοιπόν αυτή την ευχάριστη συζήτηση δεν θα μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε πως και δημιουργήθηκε αυτή η συγκεκριμένη τετράδα, ένα σχήμα δηλαδή όλο κέφι και ταξίδι για να πάρουμε την χιουμοριστική αλλά παράλληλα αληθινή απάντηση πως «Εμείς είμαστε από τη γιαγιά στον εγγονό και από τον εγγονό στο γιό του» αναφερόμενος σε ένα περιστατικό όταν μία γιαγιά πήγε με τον εγγονό της να τον ακούσουν και μετά από πολλά χρόνια ο εγγονός πήγε και αυτός με τη σειρά του τον γιό του. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ακόμη περισσότερο πως αυτή η γενιά έδινε και συνεχίζει να δίνει ψυχαγωγία σε πολλές ηλικίες. Ενώ στο τι να περιμένουμε το αποψινό βράδυ μας απάντησε γελώντας «Από μένα τρέλα, από τους άλλους ρεπερτόριο, εγώ είμαι του αντιρεπερτορίου».
Πάντα σε αυτό το ευχάριστο κλίμα τον ρωτήσαμε και πως του φαίνεται το γεγονός πως παρ’ όλες τις μεγάλες διαφορές που επικρατούν ανάμεσα στις γενιές του τότε με τις γενιές του σήμερα, υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που συνεχίζουν να μεγαλώνουν και να ακούν τα τραγούδια του, και πως είναι πολύ εντυπωσιακό πώς ένας καλλιτέχνης σαν εκείνον δημιουργεί από την μια τραγούδια γεμάτα συναισθηματική φόρτιση και από την άλλη τραγούδια άκρως χιουμοριστικά και πολλές φορές αυτοσαρκαστικά. «Όταν τα γράφαμε δεν ξέραμε ότι θα είχαν επιτυχία. Είμαι χαρούμενος γιατί ο κόσμος με χαιρετάει στο δρόμο και είμαι αναγνωρίσιμος. Δεν με κουράζει καθόλου αυτό. Χθες το βράδυ ήμουν με την Σάννυ Μπαλτζή και ηχογραφούσαμε δίσκο της Αρλέτα γεμάτο μελαγχολία. Είμαστε σκοτεινοί τύποι εμείς. Δεν είμαι προσκολλημένος σε ένα είδος μουσικής, μου αρέσει το σφαιρικό πράγμα. Είμαι τρελλοκομείο, διασπασμένη προσωπικότητα. Και μέσα στο χιούμορ υπάρχει δίδαγμα» ήταν τα λόγια του σχετικά με την εντυπωσιακή εναλλαγή στη δημιουργία των κομματιών του αλλά και την απήχηση στις γενιές του σήμερα.
Ακόμη, μιλήσαμε σχετικά με την επιλογή που κάνει στους καλλιτέχνες για να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του, αν τους επιλέγει ο ίδιος και κατά πόσο ξέρει πως ένα τραγούδι ταιριάζει στον εκάστοτε καλλιτέχνη και αν μετράει η απλότητα και η «λαϊκότητα» του καλλιτέχνη στην επιλογή αυτή. «Ναι, έχει τύχει να ψάξω καλλιτέχνη για την απλότητά του. Και για να του δώσω συγκεκριμένο τραγούδι. Για παράδειγμα, η εταιρεία μου και η Κατερίνα Παπαδοπούλου μαζί με εμένα ψάξαμε τον Μίλτο Πασχαλίδη για να του δώσω τα ΄΄Ξημερώματα΄΄. Ακόμη, τα πολλά χρόνια και η πείρα μου με έχουν κάνει σαν μόδιστρο. Κόβω και ράβω τραγούδια κατά παραγγελία. Γίνει δεν γίνει επιτυχία ένα τραγούδι ξέρω πότε είναι καλό και πότε κακό. Από εκεί και πέρα ο κόσμος αλλάζει γούστα».
Και καθώς περνούσε η ώρα είπαμε να τον ρωτήσουμε τη γνώμη του σχετικά με τους μουσικούς του δρόμου και την όχι πάντα καλή αντιμετώπιση του κόσμου σε σχέση με μουσικούς που παίζουν σε καλοστημένα μαγαζιά. «Κάποιος μου είπε πως στην Ελλάδα το 80% θέλει να γίνει τραγουδιστής και το 20% είναι. Καμιά φορά λοιπόν η έκθεση στον δρόμο έχει πιο καλό μεροκάματο παρά να χτυπιέται ο άλλος 6 ώρες μπροστά από δύο παρέες που τρώνε κοψίδια. Αν είσαι καλός είναι πιο προσοδοφόρο. Δεν είναι τυχαίο που ο Παντελίδης έγινε γνωστός μέσω internet, άξιζε να γίνει. Ο κόσμος κάνει λάθος. Δεν είναι κακό, από το να κλέβει καλύτερα να παίζει μουσική. Είχα γνωρίσει κάποτε ένα μιγά σαξοφωνίστα πολύ γνωστό στην Αμερική, όπου μετά από χρόνια τον έψαξα και είδα πως ζει σήμερα παίζοντας σαξόφωνο κάτω από γέφυρες της Αμερικής. Δεν είναι κακό να παίζεις στον δρόμο όπως και να είσαι».
Φτάνοντας προς το τέλος αυτής της συνάντησης μας αναφερθήκαμε επίσης πως βλέπει το γεγονός ότι ξεπροβάλουν όλο και περισσότερες διασκευές παλιών κομματιών από νέους καλλιτέχνες και τι γνώμη έχει για την ανάμειξη του παλιού ύφους με το μοντέρνο. «Καλά κάνουν τα συγκροτήματα και κάνουν επανεκτελέσεις. Ακόμη, και κακιά να είναι η επανεκτέλεση κάνει πάλι καλό. Ωφελεί το τραγούδι όπως και να βγει, καλύτερα έτσι παρά να είναι ξεχασμένο», μας απάντησε κάνοντάς μας να λέμε πως όντως είναι ένας καλλιτέχνης που βλέπει σφαιρικά το τοπίο.
Και κάπως έτσι κλείσαμε αυτή την ωραία κουβεντούλα μας, σκεπτόμενοι πως όταν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης δεν βάζεις πουθενά ταμπέλες και είσαι ειλικρινής. Και εγώ θα κλείσω με τη σειρά μου με ένα μήνυμα του ίδιου του Λάκη Παπαδόπουλου προς τους νέους μουσικούς και καλλιτέχνες «Να κάνουν όλοι το κέφι τους και μακριά από μόδες».
