Μετά από μία επιτυχημένη πολυετή πορεία στον χώρο των επιχειρήσεων ο Γιώργος Χατζηβάσιλας καταθέτει το απόσταγμα των γνώσεων και των εμπειριών του στο βιβλίο «Ο δρόμος προς την αυτογνωσία» (εκδόσεις Υδροπλάνο). Λίγο πριν την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου που θα γίνει στο Νεστορίδειο, την Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019, συνομιλήσαμε μαζί του.
Κύριε Χατζηβάσιλα, μέχρι τώρα σας γνωρίζουμε με την επιχειρηματική σας ιδιότητα. Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο με θέμα την αυτογνωσία;
Αν και φαίνεται σαν κάτι νέο, στην πραγματικότητα ασχολούμαι πολλά χρόνια με αυτό. Όντας ήδη επιχειρηματίας, κάποια στιγμή στις αρχές της οικονομικής κρίσης αντιμετώπισα σοβαρά επαγγελματικά προβλήματα. Η δύσκολη εκείνη κατάσταση κορυφώθηκε με ένα τροχαίο ατύχημα που με υποχρέωσε για ένα τρίμηνο να μείνω ακινητοποιημένος στο κρεβάτι. Σήμερα λέω ότι η ημέρα του ατυχήματος ήταν η τυχερή μου μέρα! Όντας καθηλωμένος και με άφθονο χρόνο στη διάθεσή μου, άρχισα να διαβάζω βιβλία αυτοβελτίωσης, βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων, ιστορίες επιτυχίας κλπ προσπαθώντας να βρω λύσεις στα δικά μου ζητήματα. Όλη αυτή η μελέτη με έκανε να δω τα πράγματα αλλιώς. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν θύμα των περιστάσεων, όπως νόμιζα και αποφάσισα ότι όλα στη ζωή εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους.
Όταν ανάρρωσα, έστησα και πάλι την εταιρεία μου, χωρίς άλλη υποστήριξη από κανέναν και μάλιστα πήγα καλύτερα από πριν και ξεκίνησα μία πολύ πιο δυναμική πορεία. Διαπίστωσα στην πράξη ότι όντως όλα έχουν να κάνουν με εμάς κι ότι όσα είχα μάθει κι εφάρμοζα δεν ήταν απλά μία ευχάριστη θεωρία, αλλά ένα αποτελεσματικό σύστημα που δουλεύει.
Στη συνέχεια άρχισα να ασχολούμαι ακόμα πιο σοβαρά, παρακολουθώντας σεμινάρια, προγράμματα, ασχολούμενος με το δικτυακό μάρκετινγκ, με ομάδες και όλο αυτό με γοήτευσε. Μου αρέσει το ότι, σαν πιστοποιημένος πλέον Personal & Business Coach, μου δίνεται η δυνατότητα να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους να καταλάβουν πως όλα εξαρτώνται από εμάς, ότι η δική μας η στάση είναι που διαμορφώνει τη ζωή μας και όχι οι συνθήκες.
Η ιδέα του βιβλίου προέκυψε όταν αρχικά σκέφθηκα να ετοιμάσω ένα e-book και να το προσφέρω στην ομάδα μου. Το έγραψα μέσα σε δυόμιση μήνες, αλλά το σκεπτόμουν και το προετοίμαζα 2-3 χρόνια μαζεύοντας υλικό, κρατώντας σημειώσεις κλπ.
Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο σας;
Σε αυτούς που έχουν αρχίσει να αναζητούν την προσωπική τους ανάπτυξη και καταλαβαίνουν ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας μόνοι μας. Πολλοί άνθρωποι έχουν τέτοιες αναζητήσεις στην εποχή μας. Βοηθάει και το διαδίκτυο. Το βιβλίο μου απευθύνεται σε όχι πολύ μυημένους ανθρώπους, γι’ αυτό και είναι απλό. Ξεκινώ με την αυτογνωσία που θεωρώ ότι είναι το πιο βασικό και σταδιακά επεκτείνομαι και σε πιο τεχνικά θέματα, όπως το τι πρέπει να τηρεί κάποιος ώστε να φθάσει εκεί που θέλει.
Το coaching αναπτύσσεται πολύ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Σε τι διαφέρει από την ψυχολογία;
Τώρα αρχίζει να αναπτύσσεται στην Ελλάδα. Στην Αμερική υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι ψυχολογία, δεν ασχολείται με το παρελθόν, δεν αναζητεί αιτίες. Εστιάζει στο παρόν και στο μέλλον. Δεν δίνουμε συμβουλές, ούτε προτείνουμε έτοιμες λύσεις. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να βρει μόνος του από πού προέρχεται το πρόβλημά του, την αληθινή αιτία και να βρει ο ίδιος τις λύσεις του. Είναι απαραίτητο αν θέλουμε να δούμε πιο επιστημονικά τα θέματά μας και να τα διαχειριστούμε. Δεν αρκεί μόνο να διαβάζεις. Χρειάζεσαι κάποιον να στα βάλει όλα σε μία τάξη. Από την άλλη, δεν μπορείς με το ζόρι να βοηθήσεις κάποιον, αν δεν θέλει ο ίδιος.
Μιλήσατε για ένα σύστημα επιτυχίας. Ποια είναι τα συστατικά του;
Το πρώτο και βασικό είναι η αυτογνωσία. Αυτός είναι και ο λόγος που έδωσα στο βιβλίο μου τον συγκεκριμένο τίτλο. Πρέπει να ψάξεις μέσα σου και να δεις τι είναι αυτό που αληθινά θέλεις. Όλοι θέλουμε την επιτυχία, αλλά η λέξη αυτή από μόνη της είναι πολύ αόριστη. Τι σημαίνει επιτυχία; Αξίζει η επιτυχία χωρίς την ευτυχία; Έτσι ξεκινώ το βιβλίο. Ξέρουμε πολλούς επιτυχημένους και διάσημους οι οποίοι δυστυχούν. Μπλέκονται με ουσίες, έχουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και αναρωτιόμαστε πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συμβαίνει όταν ακολουθείς λάθος δρόμο. Μπορεί να παλέψουμε χρόνια ολόκληρα προσπαθώντας να κατακτήσουμε στόχους που τελικά ανακαλύπτουμε ότι δεν ήταν δικοί μας, αλλά μας υποβλήθηκαν από την κοινωνία, από το περιβάλλον μας, από τα ΜΜΕ. Κι όταν τους κατακτήσουμε μας αφήνουν ανικανοποίητους κι έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο. Υπάρχουν άνθρωποι που στα εξήντα ή στα εβδομήντα τους χρόνια λένε «άλλα όνειρα είχα εγώ για τον εαυτό μου, π.χ. ήθελα να γίνω ζωγράφος, αλλά δεν με άφησαν οι γονείς μου». Είναι τραγικό να συνειδητοποιείς τόσο αργά ότι χαράμισες τη ζωή σου. Όσο νωρίτερα καταλάβουμε τι θέλουμε, τόσο το καλύτερο.
Το δεύτερο βήμα είναι η απόφαση. Αφού ανακαλύψεις ποιος είσαι και τι θέλεις, πρέπει να αποφασίσεις συνειδητά ότι θα κάνεις ότι χρειάζεται ώστε να πετύχεις το στόχο σου, ότι θα θυσιάσεις κάτι, ότι θα ζοριστείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι μένουν στην επιθυμία και όχι στην απόφαση. Όποιος λέει «έχω αυτόν τον οικονομικό στόχο» αλλά ταυτόχρονα «δεν θέλω να χάσω την μπάλα της Κυριακής, δεν θέλω να χάσω τον καφέ με τους φίλους, δεν θέλω να εργαστώ περισσότερο» είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Πολλοί είναι αυτοί που επιθυμούν και ονειρεύονται την επιτυχία και λίγοι αυτοί που τελικά την πετυχαίνουν.
Σε τι διαφέρουν οι μεν από τους δε;
Βασικός παράγοντας είναι το κίνητρο. Όποιος θέλει να κάνει κάτι, αλλά δεν το κάνει, δεν έχει το κατάλληλο κίνητρο. Το βλέπουμε στις ιστορίες επιτυχίας, άλλωστε γι’ αυτό λέγονται κι έτσι. Η πλειοψηφία όσων κατάκτησαν πολύ υψηλά επίπεδα επιτυχίας, είναι άνθρωποι που ξεπέρασαν πολλά εμπόδια, διότι είχαν ισχυρό κίνητρο (π.χ. να ξεφύγουν από ένα καταπιεστικό περιβάλλον, να βγουν από τη φτώχια, να αποδείξουν κάτι). Άλλο κίνητρο έχει ο Αντετοκούνμπο κι άλλο ένα παιδί από ευκατάστατη οικογένεια από το Κολωνάκι!...
Υπάρχει όμως και η αναβλητικότητα ή η έλλειψη αυτοπειθαρχίας. Αυτά πού οφείλονται και πώς αντιμετωπίζονται;
Ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να αναπτύξει την αυτοπειθαρχία να κάνει αυτό που θέλει, λόγω φόβου και περιοριστικών πεποιθήσεων. Μας εκπαίδευσαν έτσι ώστε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε, ότι δεν είμαστε ικανοί. Αναβλητικότητα σημαίνει καταρχήν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Νομίζουμε ότι κάτι είναι δύσκολο να το καταφέρουμε. Το παιδί έχει αυτοπεποίθηση, αλλά πολύ νωρίς του την κόβουμε. Θέλει να κάνει κάτι π.χ. να κολυμπήσει κι ο γονιός του λέει «δεν μπορείς», «δεν ξέρεις», «είσαι μικρό», «κινδυνεύεις» εκπαιδεύοντάς το υποσυνείδητα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης. Κληροδοτούμε τα πρότυπά μας στα παιδιά μας. Οι περισσότερες ασθένειες έχουν ψυχογενές υπόβαθρο. Η λεγόμενη κληρονομικότητα είναι κυρίως η τάση μας να κληροδοτούμε στα παιδιά μας όχι την ίδια την ασθένεια, αλλά τις ίδιες φοβίες, το ίδιο στρες και τις ανησυχίες που δημιούργησαν αρχικά την ασθένεια σ’ εμάς. Περνώντας τα όλα αυτά στο παιδί μας, του μαθαίνουμε τις ίδιες φοβίες και τελικά παθαίνει κι αυτό την ίδια ασθένεια. Μετά λέμε ότι την κληρονόμησε.
Δεύτερον, φοβόμαστε να βγούμε από τη ζώνη ασφάλειάς μας. Μπορεί να πονάμε εκεί που είμαστε, αλλά φοβόμαστε να ξεβολευτούμε διότι ανησυχούμε μήπως αλλού είναι χειρότερα. Συνήθως είναι πολύ καλύτερα! Τα καλά συναισθήματα βρίσκονται έξω από τη ζώνη ασφαλείας, στις νέες εμπειρίες, όχι στις καθημερινές. Π.χ. γιατί μας αρέσουν τα ταξίδια; Διότι είναι νέα εμπειρία.
Τέλος, πολλοί θέλουν να κάνουν κάτι, αλλά φοβούνται τι θα πουν οι άλλοι. Η άποψη των άλλων είναι των άλλων και δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, ούτε να μας ακινητοποιεί.
Είχατε κάποια πρότυπα που σας έχουν εμπνεύσει;
Υπήρξα αθλητής και μάλιστα πρωταθλητής. Ξεκίνησα από πολεμικές τέχνες και 6-7 χρόνια έκανα πρωταθλητισμό στο body building. Έχω πάρει πολλά από τον αθλητισμό. Οι πρωταθλητές είναι πολύ πειθαρχημένοι σε αυτό που κάνουν, ξέρουν πώς να χειρίζονται το μυαλό όταν φθάνουν στα όριά τους. Έχω μάθει πολλά από πετυχημένους αθλητές του χώρου μου, αναφέρω και παραδείγματα στο βιβλίο.
Με την ευκαιρία να πω ότι θεωρώ αυτονόητο ότι η άσκηση πρέπει να είναι ένα βασικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Με εμπνέει πολύ ο Σβαρτζενέγκερ, με επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή μου και όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά πιο σφαιρικά. Είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Τέλος, οι πιο μεγάλοι μου δάσκαλοι είναι ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης. Τα έχουν πει όλα και παραμένουν οι πιο επίκαιροι δάσκαλοι στα πάντα. Είναι κρίμα που διδάσκονται με λάθος τρόπο στα παιδιά και δεν μπορούν να μπουν βαθιά στη διδασκαλία τους, να καταλάβουν πόσο σπουδαίοι ήσαν και να τους θαυμάσουν. Θα έπαιρναν πάρα πολλά!
