Η Βαλερί Αγγέλου διηγείται μία συναρπαστική ιστορία μέσα από το βιβλίο της “Μπουάνα” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα και θα παρουσιαστεί στη Ρόδο, στο βιβλιοπωλείο “Το Δέντρο”, το Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2025. Με αυτή την ευκαιρία την συναντήσαμε και συνομιλήσαμε μαζί της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Μιλήστε μας λίγο για εσάς για να σας γνωρίσουν οι αναγνώστες μας.
Γεννήθηκα στο Charleroi του Βελγίου, από μητέρα Βελγίδα και πατέρα Έλληνα. Σε μικρή ηλικία η οικογένειά μου μετακόμισε στη Ρόδο — κι εκεί, ανάμεσα στο φως, τη θάλασσα και τις ιστορίες των ανθρώπων, έζησα τα πιο τρυφερά μου χρόνια.
Στα δεκαοκτώ αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρό μου και να σπουδάσω Ιατρική στη γενέθλια χώρα μου, στο Université Libre de Bruxelles. Εξειδικεύτηκα στη ρινολογία και τη ρινοχειρουργική και σήμερα διατηρώ πλέον ιατρείο στον Άλιμο Αθηνών.
Είμαι παντρεμένη και μητέρα δύο αγοριών — μια ιδιότητα που, όσο απαιτητική κι αν είναι, με διδάσκει καθημερινά τη σημασία της ισορροπίας, όπως άλλωστε σε όλες τις σύγχρονες γυναίκες.
Πώς γεννήθηκε μέσα σας η έμπνευση για αυτό το βιβλίο;
Τα προηγούμενα χρόνια συνειδητοποίησα ότι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, η Ρόδος, είναι πασίγνωστη για τις καλοκαιρινές ομορφιές της, ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που γνωρίζουν την ιδιαίτερη ιστορία της πίσω από τα μεγαλοπρεπή κτίρια.
Ακούγοντας από μικρή τις ιστορίες των γιαγιάδων και των παππούδων μας, γεννήθηκε σιγά σιγά μέσα μου η ανάγκη να τους δώσω φωνή, να αφήσω κάτι στον τόπο μου. Μια μαρτυρία, ένα αφήγημα, μια όμορφη ιστορία, όχημα για γνώση στις νεότερες γενιές, μνήμη που θα διατηρηθεί στο χρόνο.
Ποια είναι η Μπουάνα;
Μπούανα λοιπόν στα σουαχίλι σημαίνει αφεντικό. Έτσι φώναζαν οι ιθαγενείς του Βελγικού Κονγκό κάθε λευκό άντρα που είχε έρθει να διαφεντέψει τις ζωές τους στις αρχές του 20ου αιώνα.
Μπούανα όμως φώναζαν και την ηρωίδα του βιβλίου μας, την Αναστασία, που είχε ζήσει τα πέτρινα χρόνια της ιταλικής Κατοχής και είχε δει με τα μάτια της το θεριό του φασισμού να στραγγίζει τη ζωή της. Εκείνη, που επέζησε τρώγοντας μόνο βλίτα για μήνες ολόκληρους και όταν η λύτρωση αποδείχθηκε πουκάμισο αδειανό, στρίμωξε τα όνειρα της σε μια βαλίτσα και ξενιτεύτηκε.
Έγινε το κορίτσι που ερωτεύτηκε, η κόρη που συγχώρεσε τα ασυγχώρητα, η γυναίκα που δεν κουράστηκε να χτίζει τη ζωή της ξανά και ξανά. Η Μπούανα δεν είναι μια γυναίκα, αντιπροσωπεύει την συλλογική μνήμη ενός τόπου που επιτέλους αποκτά την δική του φωνή.
Ποιο συναίσθημα κυριαρχούσε μέσα σας καθώς γράφατε αυτή την ιστορία;
Η ηρωίδα του βιβλίου μας ήταν υπαρκτό πρόσωπο, Ροδίτισσα από τα Κοσκινού, μια καθημερινή γυναίκα, όπως θαρρούσα ίσως αφελώς. Όταν όμως άρχισε να μου διηγείται κομμάτια της ιστορίας της, συνειδητοποίησα ότι τα βιώματα του κάθε ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την πολύπαθη ιστορία ενός τόπου, είτε της Ρόδου, είτε του Κονγκό επί του προκειμένου.
Τότε άρχισα να αναζητώ στοιχεία και δεδομένα για τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης. Ομολογώ ότι το ταξίδι αυτό με άλλαξε όσο λίγα. Η προσπάθεια να ταιριάξω κάποιες φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο ενός παγκόσμιου παζλ αποδείχθηκε μεγάλη πρόκληση, ένα ταξίδι όμως λυτρωτικό όσο λίγα.
Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;
Η συγγραφή για μένα είναι ένας άλλος τρόπος να αφουγκραστώ τον άνθρωπο — όχι μόνο ακουμπώντας τον πόνο του σωματικά ή ψυχικά. Είναι ο τρόπος που επιλέγω να δώσω φωνή στις ιστορίες των καθημερινών ηρώων.
Όπως στην ιατρική, έτσι και στη λογοτεχνία, ψάχνω το σημείο που πονά, που θυμάται, που αντέχει. Η μία επιστήμη με διδάσκει ακρίβεια, η άλλη ελευθερία. Μα και οι δύο με κρατούν κοντά στην αλήθεια του ανθρώπου.
About Author
