Η Αγγελική Παρδαλίδου σκηνοθετεί την παράσταση "Προλαβαίνουμε;" που ανεβαίνει από 9 Οκτωβρίου στον Μικρό Κεραμεικό. Πρόκειται για μια σύγχρονη ελληνική κωμωδία εμπλουτισμένη με γλυκόπικρες στιγμές. Ένα έργο του Βαγγέλη Σαμιώτη που μιλά για την αληθινή φιλία και αφοσίωση μέσα από καυστικό χιούμορ.
Με αυτή την ευκαιρία, η πολυτάλαντη και πολυπράγμων καλλιτέχνις μας μιλάει για το θέατρο, την τέχνη και τα όνειρά της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και θεατρική παραγωγός. Κυριαρχεί μέσα σας κάποια από αυτές τις ιδιότητες;
Γνωρίζοντας τον εαυτό μου δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο το να ασχολούμαι με πολλά και ετερόκλητα πράγματα. Από παιδάκι, πέρα από το σχολείο είχα πολλές δραστηριότητες: μουσική, κιθάρα, χορωδία, Αγγλικά, Γαλλικά, ενόργανη, θεατρική ομάδα. Και θυμάμαι την δύσκολη περίοδο του να πρέπει να διαλέξω κατεύθυνση στο Λύκειο… τα αγαπούσα όλα και είχα 20άρια σε όλα.
Γενικά με ζορίζει σαν άνθρωπο αυτό το χαρακτηριστικό των κοινωνιών μας ότι πρέπει να διαλέξεις μόνο ένα και να κάνεις μόνο αυτό για να γίνεις πάρα πολύ καλός σε αυτό το ένα. Όχι, εγώ θέλω να μαθαίνω διαρκώς, να γνωρίζω νέα πράγματα, καινούργιες γνώσεις και να τα συνδυάζω.
Η ιδιοσυγκρασία και η έμφυτή μου περιέργεια με έχει οδηγήσει στο να μπορώ να ασχοληθώ με διάφορα τα οποία με κρατάνε σε πολύ μεγάλη εγρήγορση, λαχτάρα και αυτό διατηρεί ένα τεράστιο ενδιαφέρον στη ζωή μου.
Η πορεία μου έως τώρα ήρθε φυσικά και αβίαστα. Ούσα φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο αποφάσισα να πάω σε δραματική σχολή. Όταν ήμουν ηθοποιός με δέχθηκαν στα εργαστήρια συγγραφής του Εθνικού θέατρου και του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη. Εκεί διαπίστωσα ότι αυτά που γράφω επικοινωνούν με τον κόσμο, γελάνε ή συγκινούνται οπότε έτσι οδηγήθηκα στη συγγραφή.
Καθώς λοιπόν έγραφα κείμενα μπορούσα να έχω ένα σαφές όραμα για το πώς αυτά τα κείμενα θα μπορούσαν να παρουσιαστούν οπότε ασχολήθηκα με το κομμάτι της σκηνοθεσίας. Και αφού λοιπόν τα έκανα όλα αυτά θεώρησα ότι θα έπρεπε να βρω και τρόπο να μπορέσω να υλοποιήσω το όραμα μου ακόμα κι αν κάποιος άλλος δεν θα το ήθελε και αποφάσισα να αναλάβω και τον πολύ δύσκολο ρόλο του παραγωγού.
Για εμένα όλα αυτά τα κομμάτια είναι ένα! Θέλω να λέω ιστορίες. Άλλοτε ως ηθοποιός, άλλοτε ως συγγραφέας, άλλοτε ως σκηνοθέτης και όλα αυτά πρακτικά για να γίνουν χρειάζεται και ο παραγωγός.
Μπορεί να υπάρχουν περίοδοι που όλοι αυτοί οι ρόλοι με εξαντλούν από την άλλη όμως μου δίνουν και απίστευτη ελευθερία καθώς ποτέ δε μένω χωρίς ουσιαστική ενασχόληση με την τέχνη μου.
Πότε και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την τέχνη;
Αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με κάτι το οποίο αγαπάω πολύ και έχω μεράκι για αυτό όταν ήμουν 19 χρονών στο αμφιθέατρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών. Αυτή η δυνατή και απαιτητική σχολή ήταν η πρώτη μου επιλογή διότι ήμουν καλή μαθήτρια και αυτή είναι μια αξιόλογη σχολή με κύρος.
Και ενώ πέρασα εκεί με μεγάλη χαρά και περηφάνια, βρέθηκα ξαφνικά ανάμεσα σε ανθρώπους με τους οποίους δεν είχα κανένα κοινό, με μία επιστήμη πολύ σημαντική η οποία όμως δεν δημιουργούσε μέσα μου την απαραίτητη λαχτάρα και μεράκι για να ασχολούμαι παραπάνω, για να ψάχνω άρθρα στο σπίτι μου, για να διαβάζω κείμενα πάνω σε αυτό και η αλήθεια είναι δεν μπορούσα να με φανταστώ να κάνω τα επόμενα αρκετά χρόνια της ζωής μου και για πολλές ώρες της ημέρας κάτι το οποίο δεν αγαπούσα.
Οπότε πήρα τη γενναία απόφαση, γιατί είναι γενναίο να είσαι καλλιτέχνης σήμερα στην Ελλάδα, να κάνω αυτό που μου αρέσει και να διεκδικήσω τη ζωή που ήθελα και τη ζωή που πιστεύω ότι αξίζει στην ιδιοσυγκρασία μου.
Υπήρξαν στην μέχρι τώρα πορεία σας άνθρωποι ή γεγονότα που σάς έχουν βαθιά επηρεάσει;
Φυσικά. Γεγονότα σταθμοί και κομβικοί άνθρωποι που με ωριμάσαν, με ενέπνευσαν, με έκαναν να πετάξω, με προσγείωσαν απότομα, μου έδωσαν «σφαλιάρες». Ωστόσο θα σταθώ στα θετικά, τα οποία είναι συναντήσεις με πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους.
Και ασφαλώς θα πω πρώτα απ’ όλα τη συνάντησή μου με την Πέμη Ζούνη. Η Πέμη ήταν δασκάλα μου στη δραματική σχολή και έκτοτε έχουμε διατηρήσει μια σχέση βαθιάς επικοινωνίας. Βρίσκεται κοντά μου σε όλα μου τα βήματα και στις πρωτοβουλίες που έχω αναλάβει. Η παρουσία της με γεμίζει θαλπωρή, ασφάλεια και δύναμη. Είναι μια παρουσία που πας μαζί της για ένα καφέ και μετά θέλεις να κατακτήσεις τον κόσμο.
Στη συνέχεια φυσικά θα αναφέρω τον Γιώργο Καραμίχο με τον οποίο είχα μία εξαιρετική συνεργασία στην πρώτη μου ταινία, το Flik Flok. Υπάρχουν και πολλοί/πολλές άλλες και άλλοι του χώρου που με επηρέασαν θετικά. Δουλεύω από το 2007 τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση και σε αντίθεση με όλα αυτά που λέγονται έχω συναντήσει καταπληκτικούς ανθρώπους που με βοήθησαν έμπρακτα πολλές φορές.
Τι άλλαξε μετά την επιτυχία της ταινίας σας «Flik Flok»;
Το Flik Flok πραγματικά μου έδωσε φτερά. Είναι η πρώτη μου ταινία, στην οποία μάλιστα είχα αναλάβει συγγραφή, ερμηνεία, σκηνοθεσία και παραγωγή. Η δημιουργία της είχε μέσα πολλή αγάπη αλλά και αγωνία για το αποτέλεσμα και αν θα κατάφερνα να βγάλω εις πέρας όλο αυτό το δύσκολο εγχείρημα, χωρίς να έχω και χρηματοδότηση από πουθενά αλλά έχοντας ωστόσο κοντά μου πολύ καταξιωμένους συνεργάτες.
Το γεγονός ότι πήγε τόσο καλά, με συμμετοχές σε 40 φεστιβάλ σε όλον τον κόσμο και 17 βραβεία είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό και συγκινητικό που μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω με θάρρος την πορεία μου. Είναι μια πολύ δυνατή παρακαταθήκη και portfolio. Πλέον κινούμαι με περισσότερη αυτοπεποίθηση στο χώρο και μπορώ με γεγονότα να μιλήσω πια για τα οράματά μου.
Η επιτυχία του Flik Flok με βοήθησε στο να κάνω και την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους, το Angel Pardalos, που βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ και που πάλι υπογράφω συγγραφή, σκηνοθεσία, ερμηνεία και παραγωγή.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Η τέχνη είναι ίσως ο τελευταίος χώρος στον οποίο μπορείς να είσαι πραγματικά ελεύθερος να εκφραστείς, να πεις αλήθειες, να στηλιτεύσεις καταστάσεις. Μέσα από το πέπλο της τέχνης μπορείς να δείξεις πραγματικά ποιος είσαι, ποια είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζεις.
Η τέχνη είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια και αντικατοπτρίζει τις κοινωνίες μας με έναν τρόπο διαφορετικό από μία άμεση συζήτηση ή ένα δοκίμιο. Είναι δηλαδή μία έμμεση αποτύπωση του τι συμβαίνει στους ανθρώπους αυτή τη στιγμή οπότε ένας καλλιτέχνης έχει την ευθύνη της επιλογής του ποιο κομμάτι της κοινωνίας θα φωτίσει. Κάποιοι καλλιτέχνες θα φωτίσουν το αρνητικό, κάποιοι το θετικό, κάποιοι θα ακουμπήσουν θέματα δύσκολα, κάποιοι θα κινηθούν σε πιο ψυχαγωγικό επίπεδο.
Ο κάθε καλλιτέχνης λοιπόν έχει την ευθύνη των επιλογών του, την ευθύνη του τι επικοινωνεί, ποια πρότυπα διαιωνίζει, με ποιες αφορμές θα κάνει κάποιον να συγκινηθεί ή να γελάσει και αυτό είναι ένα πολύτιμο κομμάτι της τέχνης το οποίο θα μπορούσε να είναι και εξαιρετικά εποικοδομητικό για να κάνει η κοινωνία μας ένα βήμα μπροστά σε πολύ σοβαρά ζητήματα.
Μιλήστε μας για το «Προλαβαίνουμε;». Ποιο είναι το κεντρικό θέμα του έργου;
Το «Προλαβαίνουμε» ήταν μία πολύ ευχάριστη συγκυρία που ήρθε στη ζωή μου το καλοκαίρι του 2023. Ο Βαγγέλης Σαμιώτης, που είναι συγγραφέας και παίζει και στην παράσταση, είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο έχω ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν. Έχει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και πιστεύω ότι είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο πλάσμα τόσο σαν συγγραφέας όσο και σαν ηθοποιός.
Ήρθε λοιπόν στα χέρια μου αυτό το κείμενο και μία πρόταση από το θέατρο του Μικρού Κεραμεικού για να αναλάβω τη σκηνοθεσία. Ένιωσα ότι ήταν μια κωμωδία με πολλά επίπεδα που είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει συναισθήματα στους θεατές, να γελάσουν, να προβληματιστούν, να συγκινηθούν. Όταν μια παράσταση μπορεί να έχει αυτό το δυναμικό εκτόπισμα το θεωρώ ένα πολύ δυνατό χαρτί.
Είναι η ιστορία δύο φίλων, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με μία κατάσταση την οποία δεν μπορούσαν να φανταστούν και πάνω σε αυτήν την αμετάκλητη, νέα πραγματικότητα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους για το πώς θα διαχειριστούν το χρόνο τους, τη διάθεσή τους, τα συναισθήματά τους, τις δυσκολίες.
Το πολύ ενδιαφέρον του έργου είναι ότι ενώ παρακολουθούμε μία φαινομενικά κωμική παράσταση, ταυτόχρονα θίγονται έμμεσα πολύ σοβαρά ζητήματα όπως είναι η φιλία, οι ανθρώπινες σχέσεις, η απώλεια, ο θυμός, ο έρωτας. Είναι μια παράσταση που τα έχει όλα, χωρίς να είναι διδακτική σε κανένα επίπεδο.
Ιδανικά θα θέλαμε όσοι/ες θα έρθουν να γελάσουν και φεύγοντας να έχουν μια μικρή αναρώτηση για τις προσωπικές τους επιλογές και για το κατά πόσο πραγματικά αξιοποιούν στο έπακρο τόσο το χρόνο τους όσο και τις σχέσεις με τους ανθρώπους που αγαπάνε πολύ.
Τι πιστεύετε για την φιλία;
Η φιλία είναι πολύτιμη. Σου προσφέρει την όμορφη αίσθηση ασφάλειας. Νιώθεις ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω σου που σε έχουν επιλέξει να είσαι στη ζωή τους και δεν είναι συγγενείς σου. Τους συγγενείς ευτυχώς ή δυστυχώς δεν τους διαλέγουμε όμως οι φίλοι είναι διαλεγμένοι ανάμεσα σε χιλιάδες.
Είναι πολύ όμορφο να ξέρεις ότι κάποιος θεωρεί ότι η παρουσία σου κάνει τη ζωή του πιο όμορφη και αυτό είναι ένα συγκλονιστικό αίσθημα και πολύ συγκινητικό. Νιώθουμε υπέροχα να ξέρουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω μας που άμα τους χρειαστούμε θα είναι εκεί και άμα σε χρειαστούν είσαι και εσύ εκεί διότι και το αίσθημα της προσφοράς είναι επίσης πολύ σημαντικό στον άνθρωπο.
Είναι ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία της ζωής μας το να δημιουργούμε φιλίες, να τις διατηρούμε γιατί χρειάζονται διατήρηση και να μπορείς με κάποιους ανθρώπους που έχεις επιλέξει συνειδητά, να ανακαλύπτεις πραγματικά τον εαυτό σου, να κάνεις συζητήσεις άλλου επιπέδου που δεν μπορείς να τις κάνεις με τους γνωστούς ή με ανθρώπους που δεν είναι τόσο κοντά σου. Η φιλία είναι διαμάντι στη ζωή μας.
Τι σχέση έχετε με τον χρόνο;
Ο χρόνος είναι άλλοτε σύμμαχος, άλλοτε αντίπαλος όμως πάντα είναι εκεί δίπλα μας. Η αίσθηση του χρόνου που κυλά ερήμην σου, ο χρόνος που περνάει διαρκώς μπορεί να σε τρομάξει ή μπορεί να σου δώσει μία αίσθηση ασφάλειας.
Περνούν οι μέρες μας, τα χρόνια μας είτε μας αρέσει είτε όχι και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει, οπότε το θέμα είναι τι θα αποφασίσεις εσύ να δώσεις στη σχέση σου με το χρόνο, πόσο θα τον έχεις κοντά σου, πόσο τον αξιοποιείς ώστε να κάνεις πράγματα για τη ζωή που πιστεύεις ότι σου αξίζει.
Ο χρόνος είναι δίκαιος, τον ίδιο χρόνο μέσα στην ημέρα έχουμε όλοι, ανεξάρτητα εισοδήματος, φύλου, κατάστασης. Υπάρχει κάτι τελεσίδικο σε αυτόν και είναι εκεί για να σου θυμίζει ότι, «φίλε είτε κάνεις αυτά που θέλεις είτε δεν τα κάνεις εγώ θα φύγω και θα περάσω οπότε μήπως θα ήταν καλό να τα κάνεις τελικά; Γιατί δεν ξέρεις και πόσος χρόνος σου έχει απομείνει άλλωστε…»
Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά την παράσταση;
Αγαπώ το ρεαλισμό και κυρίως το ρεαλισμό στις ερμηνείες. Ακόμα δηλαδή και μια σουρεαλιστική συνθήκη να πρέπει να υπηρετήσω επιλέγω οι ηθοποιοί να είναι αληθινοί πάνω στη σκηνή.
Προσπαθώ να δημιουργήσω αυτό που θα ήθελα να δω σαν θεατής, θέλω να παραμυθιαστώ, να ταξιδέψω μαζί με τους ήρωες, να βλέπω ότι πάνω στη σκηνή οι άνθρωποι μιλάνε φυσιολογικά, τους συμβαίνουν πράγματα, γεννιούνται συναισθήματα, ακούνε πρώτη φορά αυτό που ακούω και εγώ πρώτη φορά σαν θεατής, οπότε σε όλα μου τα έργα και σε αυτά που γράφω και σε αυτά που έχω σκηνοθετήσει βαδίζω στον δύσκολο δρόμο του ρεαλισμού.
Και τον λέω δύσκολο γιατί πραγματικά πιστεύω ότι το να δημιουργήσεις έναν ήρωα που να είναι γεμάτος ζωή και αλήθεια είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης. Έναν ήρωα που θα μπορούσε κάποιος να τον δει δίπλα του, στη γειτονιά του, που αντιδράει φυσιολογικά, που συγκινείται, που μιλάει φυσικά.
Αυτήν την αλήθεια θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να την βρεις, να την κατακτήσεις και να μπορείς στο θέατρο να την αναπαράγεις κάθε φορά που παίζεις σαν να είναι πρώτη φορά. Για μένα εκεί φαίνεται ο καλός ηθοποιός. Είναι αυτός που τα καταφέρνει όλα αυτά και μπορεί να τα επιστρατεύει στην έναρξη της παράστασης και κάθε στιγμή να είναι μοναδική και αληθινή.
Τι είναι αυτό που κάνει μία παράσταση καλή;
Η ομάδα! Είναι ομαδικό το άθλημα. Το να έχει γίνει κάθε κομμάτι αυτού του δημιουργήματος με προσοχή και αγάπη από όλους τους συντελεστές.
Υπάρχουν ασφαλώς και τα θεμέλια και ο δρόμος που θα ακολουθηθεί και εκεί έρχεται το κείμενο και η σκηνοθεσία. Και φυσικά οι ερμηνείες των ηθοποιών γιατί ό,τι και να κάνεις αν δεν βάλει ψυχή ο ηθοποιός δεν έχεις κάνει τίποτα.
Η αρχή για μένα, το θεμέλιο όλης αυτής της οικοδομής που είναι μία θεατρική παράσταση είναι το κείμενο. Άμα δεν έχεις καλά θεμέλια ό,τι και να χτίσεις, με όση δεξιοτεχνία και να το χτίσεις, πάντα θα υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει και δε θα είναι εύρωστο.
Μετά έρχεται η σκηνοθεσία, δηλαδή η επιλογή του δρόμου πάνω στον οποίο θα προχωρήσουν όλοι όσοι συμμετέχουν. Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσεις να οδηγήσεις τους ανθρώπους στον ίδιο δρόμο και μέσα σε αυτόν το δρόμο να νιώσει ο καθένας ελεύθερος να βάλει την δημιουργικότητά του, το χαρακτήρα του, την μελέτη του, την πρότασή του, την φαντασία και την ψυχή του.
Πρέπει όλοι να πηγαίνουμε στην ίδια πορεία, γιατί μπορεί να υπάρχουν εξαιρετικές ιδέες και προσεγγίσεις οι οποίες όμως βαδίζουν στην αντίθετη κατεύθυνση και δεν βοηθούν το έργο μας να απογειωθεί και να φτάσει γρηγορότερα στον στόχο του που φυσικά είναι να επικοινωνήσει με τον καλύτερο τρόπο με το κοινό και να μπορέσουν οι θεατές να καταλάβουν όλα αυτά που με πολύ φροντίδα και αγάπη φτιάχτηκαν.
Πόσο όμορφο άλλωστε είναι κάποιος να θυμάται μετά από χρόνια μια όμορφη αίσθηση που είχε φεύγοντας από μια παράσταση.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Με πολύ μεγάλη χαρά και λαχτάρα ετοιμάζω την πρώτη ταινία μου μεγάλου μήκους, το Angel Pardalos, το οποίο είναι ένα multiart θέαμα μεγάλου μήκους που θα προβληθεί στους κινηματογράφους και θα ταξιδέψει στα σινεμά και στα φεστιβάλ όλου του κόσμου.
Ένα έργο που μέσα έχω βάλει όλη μου τη ζωή, την τέχνη, την προσωπικότητα ,την αγάπη, τους ανθρώπους που αγαπώ. Το λέμε multiart διότι περιλαμβάνει πολλές μορφές τέχνης: θέατρο, κινηματογράφο, ντοκιμαντέρ, mockumentary, animation, digital art, Vfx, ποίηση πρωτότυπη μουσική, ζωγραφική.
Είναι κάτι που ετοιμάζω τα τελευταία τρία χρόνια, βήμα-βήμα και ανυπομονώ πραγματικά να τελειώσει και να επικοινωνηθεί. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τη ζωή μου, είναι δηλαδή αυτοβιογραφικό αλλά και μυθοπλαστικό ταυτόχρονα.
Είναι η ιστορία μιας κοπέλας που έμεινε μόνη της την Πρωτοχρονιά της καραντίνας και ουσιαστικά γράφει για αυτήν ένα έργο με όλα όσα την κάνουν να νιώθει καλά, προσπαθεί να φτιάξει τη διάθεσή της, να θυμηθεί όλα τα υπέροχα που έχει στη ζωή της και τη γεμίζουνε χαμόγελα και ακόμα και όταν θυμάται κάποιες στιγμές που την πλήγωσαν επικεντρώνεται σε όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζούμε.
Είναι ένα έργο πολύχρωμο, με αισιοδοξία και συγκίνηση και ανυπομονώ να το δω στα σινεμά.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΡΔΑΛΙΔΟΥ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστών στο Αριστοτέλειο Πολυτεχνείο και στη συνέχεια στην επίσημη δραματική σχολή Θεσσαλονίκης «Βασίλης Διαμαντόπουλος».
Ξεκίνησε την καριέρα της στη Θεσσαλονίκη με τον Χάρρυ Κλυνν και έκτοτε έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες παραγωγές τόσο θεατρικές όσο και κινηματογραφικές και τηλεοπτικές.
Από το 2016 ασχολείται επαγγελματικά με τη συγγραφή, την παραγωγή και τη σκηνοθεσία. Επιλέχθηκε για το στούντιο συγγραφής του εθνικού θεάτρου και του ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη. Κείμενά της έχουν βραβευτεί σε σημαντικούς διαγωνισμούς συγγραφής τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό : «Amfivallo», «Flik Flok», «Κάθε μέρα Κυριακή», «Syndrome Up», «Οι Φίρμες».
Η πρώτη της ταινία μικρού μήκους «Flik Flok» διέπρεψε σε όλον τον κόσμο αποσπώντας 17 βραβεία σε 39 φεστιβάλ.
Ετοιμάζει την πρώτη ταινία της μεγάλου μήκους “Angel Pardalos” η οποία έχει ξεχωρίσει και επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού-Ψηφιακές Δράσεις, για την πρωτοτυπία της και τον Multiart-υβριδικό χαρακτήρα της.
