Αιμιλία Μηλιού:
«Ο καλλιτέχνης θα πρέπει να είναι ένα επίμονο ξυπνητήρι που δεν σταματά μέχρι να αφυπνίσει συνειδήσεις».
Η Εταιρία Θεάτρου Σπίτι της ολοκληρώνει με μεγάλη επιτυχία την Τρίτη 27 Δεκεμβρίου τις παραστάσεις του νέου θεατρικού έργου του Ανδρέα Στάικου, «ΕΡΜΙΟΝΗ- Γλειφιτζουρίζειν εστί φιλοσοφείν», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Ο Μενέλαος και άλλοι μυθικοί ήρωες όπως δεν τους έχουμε ξαναδεί! Ο Ανδρέας Στάικος κατατάσσει για πρώτη φορά την Ερμιόνη στον μύθο σαν κεντρική ηρωίδα μια και την γνωρίζαμε έως σήμερα σαν δευτερεύουσα ηρωίδα στον Τρωικό πόλεμο.
Η ηθοποιός Αιμιλία Μηλιού μας μιλάει για την εμπειρία της από την παράσταση, για το έργο και για τη σχέση της με το θέατρο και την τέχνη.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Πώς συνδέεται η Ερμιόνη που ξέρουμε με το «γλειφιτζουρίζειν και το φιλοσοφείν»; Βασικά, πώς προέκυψε ο τίτλος της παράστασης;
Η Ερμιόνη της μυθολογίας είναι ένα πάσχον πρόσωπο, όπως και η δική μας Ερμιόνη και όπως όλοι οι ήρωες.
Το «γλειφιτζουρίζειν εστί φιλοσοφείν» ενώνει το τότε με το τώρα και κρύβει μέσα του όλη τη νεοελληνική φιλοσοφία. Ο Ανδρέας μέσα από την Ερμιόνη, μιλά για τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο που υποκύπτει στα πάθη και τις αδυναμίες του.
Μιλήστε μας για την ηρωίδα που ερμηνεύετε. Ποια είναι η Ερμιόνη του έργου και τι ρόλο παίζει η παρουσία της στις εξελίξεις;
Εγώ ερμηνεύω τη Χρυσόθεμις, την ξαδέλφη της Ερμιόνης, η οποία αποφασίζει έπειτα από την καλοκαιρινή της επίσκεψη στην Σπάρτη, να μην επιστρέψει στις Μυκήνες, ανήμπορη να διαχειριστεί τις οικογενειακές της τραγωδίες.
Είναι ένα κορίτσι που δίπλα στην ξαδέρφη της, προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει γυναίκα και να απολαύσει τη νιότη της. Όντας βαθειά ρομαντική και ονειροπόλα, μαθητεύει δίπλα στην έμπειρη Ερμιόνη και ξεδιπλώνει τη γυναικεία της πλευρά.
Το έργο είναι κωμωδία, τραγωδία, σάτιρα;
Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, περνάει από την κωμωδία στην τραγωδία και τούμπαλιν, σατιρίζοντας καθ’ όλη τη διάρκεια τη σοβαροφάνεια του κόσμου. Το ευφυές χιούμορ του Ανδρέα, σίγουρα δίνει μια κωμική διάσταση.
Τι διαπραγματεύεται; Ποιο θέμα βρίσκεται στον πυρήνα του;
Ο πυρήνας δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον έρωτα. Έρωτα προς τη ζωή, έρωτα προς τον εαυτό σου και ύστερα προς τους άλλους. Γύρω από τον πυρήνα αυτό όμως, θίγονται πολλά καίρια ζητήματα.
Θίγεται ουσιαστικά ολόκληρη η πορεία του ανθρώπου και πιο συγκεκριμένα του (νέο) Έλληνα. Ο ναρκισσισμός, το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», η υποκρισία, η πονηριά, οι εφήμερες σχέσεις και οι βαθειές πιστές αγάπες.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Ανδρέα Στάϊκο;
Άψογη. Νιώθω τυχερή που γνώρισα τον Ανδρέα και κάναμε μαζί αυτό το όμορφο ταξίδι. Πέρα από το πόσο σπουδαίος συγγραφέας είναι, ο τρόπος δουλειάς του προσφέρει απλόχερα ανθρωπιά, κάτι που λείπει πολύ στις μέρες μας.
Γίναμε μέσα σε λίγο διάστημα μια οικογένεια και κάθε πρόβα ήταν σαν ένα Κυριακάτικο δείπνο, με προβληματισμούς, με γέλια, με μοίρασμα.
Τι είναι αυτό που κάνει μία παράσταση καλή;
Μια παράσταση καλή.. Δύσκολος χαρακτηρισμός. Κρίνοντας από την εμπειρία μου ως θεατής, είναι ένα perfect combo που σε κάνει να μπεις από την αρχή στο παραμύθι και να μην βγεις μέχρι να τελειώσει: ένα δυνατό κείμενο, μια ευφάνταστη ιδέα, σωστό καστ και έξυπνη διαχείρισή του, ωραίοι φωτισμοί και φυσικά η χημεία της ομάδας και η ψυχή των ηθοποιών που είναι οι τελικοί παρουσιαστές του παραμυθιού.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Το θέατρο είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μου. Είναι μια βαθειά μου ανάγκη για να υπάρχω. Με συγκινεί, με μαθαίνει και με συντροφεύει. Είναι μαγικό να σκέφτεσαι ότι όταν βλέπεις θέατρο, πληρώνεις για να σου πουν ένα ψέμα που θα σε πείσει, που θα σου ξυπνήσει συναισθήματα…
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Ο καλλιτέχνης για μένα θα πρέπει να είναι ένα επίμονο ξυπνητήρι που δεν σταματά μέχρι να αφυπνίσει συνειδήσεις.
Χρειάζεται μεράκι, πείσμα και γερό στομάχι να πας κόντρα στην εύκολη μασημένη τροφή, να πας κόντρα στον ωχαδερφισμό, τον φόβο και τη μιζέρια που σου έχουν επιβάλλει να ζεις. Οπότε και θεωρώ πως υπάρχουν λίγοι καλλιτέχνες στη χώρα μας.
