«10 χρόνια αυτοπορτρέτα»
της Δάφνης Ασλανίδη
Το φωτογραφικό λεύκωμα της Δάφνης Ασλανίδη «10 Χρόνια Αυτοπορτρέτα» παρουσιάζει ο Ιωάννης Τζανετέας στο O.art.ath (Σποράδων 36, Κυψέλη) το Σάββατο 10 Ιουλίου στις 19:30.
Στον χώρο λειτουργεί ομότιτλη έκθεση με έργα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο.
Η έκθεση διαρκεί από 6 έως και 11 Ιουλίου 2021 και είναι επισκέψιμη καθημερινά τις ώρες 19:00 – 22:00.
10 Χρόνια Αυτοπορτρέτα
Μία διαδρομή προς την ενηλικίωση.
Το κορίτσι γίνεται γυναίκα, ένας άνθρωπος μικρός, μεγαλώνει.
Η κάμερα ως παρατηρητής που αποτυπώνει
είναι ο βουβός σύντροφος σε αυτή την πορεία.
10’’ αρκούν για να γίνει το ψυχογράφημα,
για να καταγραφούν συναισθήματα, σκέψεις, στόχοι.
10 χρόνια ζωής με προκλήσεις, αμφισβητήσεις, ματαιώσεις και χαρές.
Το βιβλίο αυτό ανήκει σε όλες και όλους
που αναζητούν να τοποθετηθούν με αλήθεια
μέσα στις σχέσεις και τη μοναξιά,
κοιτάζοντας σταθερά προς το Φως.
Δάφνη Ασλανίδη
Γνώρισα τη Δάφνη μερικά χρόνια πριν. Από την πρώτη στιγμή με εντυπωσίασαν ο χαρακτήρας της, ένα κράμα δύναμης και ευαισθησίας, η ωριμότητα και η ποιότητα της σκέψης της, στοιχεία σπάνια για ένα τόσο νεαρό κορίτσι. Το ενδιαφέρον και η αγάπη της για την τέχνη ήταν φανερά και πηγαία.
Η χαρά μου είναι μεγάλη που η σημερινή συνάντησή μας γίνεται με αφορμή το πρώτο της φωτογραφικό βιβλίο «10 Χρόνια Αυτοπορτρέτα»!
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Πώς ξεκίνησε η ιδέα του λευκώματος;
Ένιωσα πως ένας κύκλος ζωής έχει ήδη οριστεί. Αυτός που αφορά τις εμπειρίες, τις δοκιμασίες, τις αναζητήσεις. Νομίζω ότι δόθηκαν οι απαιτούμενες απαντήσεις στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας.
Επομένως το έργο αντίστοιχα πήρε μια πιο ώριμη μορφή, έχει να διηγηθεί τη δική του ιστορία.
Ποια δεκαετία της ζωής σας αποτυπώνεται στο βιβλίο;
Το πρώτο μου αυτοπορτρέτο το τράβηξα το καλοκαίρι του 2011, στο παιδικό μου δωμάτιο, στην ηλικία των 22 ετών. Συνέχισα για τα επόμενα 10 χρόνια σταθερά, με μεγαλύτερη συχνότητα τα τελευταία 5 χρόνια.
Πώς και πότε ξεκίνησε η ενασχόληση με την φωτογραφία;
Η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκινάει από την αρχή της ζωής μου, καθώς ήμουν το αγαπημένο και πολυφωτογραφημένο πρόσωπο του πατέρα μου. Στις διακοπές ως έφηβη τραβούσα φωτογραφίες ό,τι μου προκαλούσε το ενδιαφέρον.
Λίγο αργότερα, ως φοιτήτρια, η φωτογραφική μηχανή λειτουργούσε ως το μέσον που με έφερνε πιο κοντά σε ετερόκλητες παρέες.
Παράλληλα σε μία βόλτα για φωτογραφίες το 2011, την τελευταία χρονιά των σπουδών μου, συνειδητοποίησα ότι τραβώντας φωτογραφίες αποτυπώνω τα συναισθήματά μου και αυτό έχει ευεργετική επίδραση στον εσωτερικό μου κόσμο.
Λίγα χρόνια μετά άκουσα να μιλάει για σπουδαίες μορφές της φωτογραφίας παγκοσμίως ένας καθηγητής στη Λέρο, ενώ το 2016 ένας άλλος Δάσκαλος που συνάντησα χωρίς να επιδιώξω, διέκρινε κάτι στις εικόνες μου, μου μίλησε για τον κόσμο του instagram και για το έργο μεγάλων φωτογράφων επίσης, ανοίγοντάς μου ένα παράθυρο « προς τα έξω». Στη συνέχεια και μέχρι τώρα, μόνη μου αναζητώ και ανακαλύπτω.
Με ποια διαδικασία καθορίζεται και διαμορφώνεται η ατμόσφαιρα κάθε φωτογραφίας;
Είναι ένα ψυχογράφημα. Η διαδικασία του «στησίματος» σε κάθε κάδρο διαρκεί μόλις 10’’ κάθε φορά. Σε αυτόν τον χρόνο κάνω μία βουτιά προς τα μέσα. Μία ανάγνωση των συναισθημάτων. Τι θέλω να πώ; Τι να εκφράσω; Τι να επικοινωνήσω; Όλα εκεί. Η ατμόσφαιρα δημιουργείται ανάλογα με τις απαντήσεις που δίνω κάθε φορά.
Ποιοι καλλιτέχνες-φωτογράφοι υπήρξαν πηγή έμπνευσης;
Ο ζωγράφος / φωτογράφος πατέρας μου, η Vivian Maier, η Nan Goldin και ο Gilbert Garcin.
Ποιές ήταν οι μεγαλύτερες χαρές αυτής της δεκαετίας;
H πραγματοποίηση του ονείρου να ζήσω στην Αθήνα και να δουλέψω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει και αγαπώ, η διαμονή σε ένα ρετιρέ με θέα που πάντα ονειρευόμουν, η επαφή με ανθρώπους που μοιράζομαι κοινούς προβληματισμούς και πάθος για τη ζωή και η διαδικασία του γίγνεσθαι που αφορά εμένα.
Και ποιες οι μεγαλύτερες ματαιώσεις;
Ματαίωση είναι να ζει κανείς σε έναν κόσμο που οι αξίες υποβαθμίζονται. Με απογοητεύουν συχνά οι διαπροσωπικές σχέσεις που δεν έχουν βάθος και αλήθεια.
Πώς θα ήταν ένα ιδανικό μέλλον;
Θα ήθελα να καταφέρω να στηρίζω να ζωή μου αποκλειστικά στο φωτογραφικό μου έργο, να μοιράζομαι, να επικοινωνώ με αγάπη και υγεία με τους ανθρώπους γύρω μου.
Η Δάφνη Ασλανίδη γεννήθηκε το 1989 στη Ρόδο και μεγάλωσε στη Λέρο.Έχει σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και
σχεδιάστρια αρχιτεκτονικού φωτισμού σε Ελλάδα και Γερμανία.
Ασχολήθηκε με τη φωτογραφία για να ερευνήσει τον εσωτερικό της κόσμο, τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων, αναζήτώντας την Αγάπη και την Αλήθεια. Από το 2018 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
