Η Ελπίδα Αμίτση σκηνοθετεί και ερμηνεύει δύο θεατρικούς μονόλογους με δυνατά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.
Το Σάββατο 15 Οκτωβρίου πρεμιέρα έχει η παράσταση «Ο κύκλος που δεν κλείνει…» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, που συνεχίζει για δεύτερο χρόνο επιτυχίας.
«Ο κύκλος που δεν κλείνει…» είναι ένας συγκλονιστικός μονόλογος γεμάτος γεγονότα, αισθήματα και δράση.
Με αυτή την ευκαιρία είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Κυρία Αμίτση, θα σας δούμε στους θεατρικούς μονόλογους, "Ο κύκλος που δεν κλείνει…" του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου και ο "Κόκκινος Ιπποπόταμος" του Γιάννη Παπάζογλου. Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτά τα έργα και θελήσατε να τα παρουσιάσετε;
Η καταγραφή της σημερινής πολιτικοκοινωνικής κατάστασης και η αναζήτηση των αιτίων στο βάθος της ιστορίας.
Τι συμβολίζει ο "Κύκλος που δεν κλείνει" και τι ο "Κόκκινος Ιπποπόταμος";
"Ο κύκλος που δεν κλείνει …" περιγράφει με συνταρακτικό αλλά και γλαφυρό τρόπο όλη την κακοδαιμονία της χώρας μας εδώ και πολλά χρόνια. Ένα σπαρακτικό μα και προφητικό μανιφέστο.
Ο "Κόκκινος Ιπποπόταμος" συμβολίζει την ουτοπία που συνθλίβεται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της εξουσίας. Τον έρωτα και την τέχνη ως μόνα αντίδοτα στη βαρβαρότητα.
Πώς ανταποκρίνεστε στην πρόσκληση του θεατρικού μονολόγου, ενός είδους που απαιτεί από τον ηθοποιό την συνεχή παρουσία του επί σκηνής και του εναποθέτει σχεδόν όλη την ευθύνη της επιτυχίας της παράστασης;
Είναι ένα μαγικό ταξίδι στη χώρα των εικόνων, των αισθήσεων και των ήχων!
Πώς προσεγγίζετε ερμηνευτικά τους ρόλους σας στα δύο έργα;
Αυτοπαρατήρηση και στόχευση που είναι αναγκαίο να γίνονται με καθαρή καρδιά, για το πού θέλεις να οδηγήσεις το κείμενο που σου εμπιστεύτηκε ο συγγραφέας και να το τιμήσεις μέσα από την τριπλή σου δράση (πνευματική, ψυχική, σωματική).
Τι σημαίνει για εσάς το Θέατρο;
Δημιουργία!
Ποιος ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Η τέχνη γενικότερα είναι πολιτική πράξη. Γι’ αυτό ως καλλιτέχνες έχουμε καθήκον να αναλύουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Να θέτουμε ερωτήματα και να βοηθάμε τον θεατή να σκεφτεί.
Τι σας κάνει ευτυχισμένη;
Τι με κάνει ευτυχισμένη:
‘’ Ένα φιλί, μια λύση·
μια ζωντανή ανατολή
μια μολυβένια δύση ‘’…
Όπως λέει και η κλασική πια ατάκα τού «Σιμιγδαλένιου» τού Αλέξανδρου Αδαμόπουλου· και μ’ αυτήν ακριβώς τελειώνει και το έργο του «Ο κύκλος που δεν κλείνει» αλλά και η παράστασή μας!
Ποια είναι η Ελπίδα Αμίτση
Γεννήθηκε στην Πάτρα και ξεκίνησε τις σπουδές της σε μικρή ηλικία μαθαίνοντας πιάνο. Αποφοίτησε από το Ελληνικό Ωδείο, από την τάξη μονωδίας της Γ. Ντι Τάσσο με βαθμό διπλώματος «Άριστα Παμψηφεί». Παρακολούθησε σεμινάρια με την Κ. Λούντβιχ και συνέχισε την σπουδή της με τον Τζ. Μοδινό. Είναι κάτοχος των πτυχίων αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας.
Έχει συμμετάσχει ως σολίστ στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Ηρώδειο, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς κ.λ.π. και έχει διοργανώσει ατομικές συναυλίες στον Παρνασσό, το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, την Αίθουσα Γκαίτε, την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση καθώς επίσης σε φεστιβάλ και διάφορους συναυλιακούς χώρους.
Στα Θέατρα Διθύραμβος, Ιλίσια και Φούρνος διοργάνωσε σειρά συναυλιών που αφορούσαν την σύγχρονη Ελληνική μουσική καθώς και παραστάσεις με νέγρικα τραγούδια, μιούζικαλ και τραγούδια της Κάτω Ιταλίας. Το ρεπερτόριό της περιλαμβάνει έργα όλων των εποχών (άριες, λίντερ κ.α.).
Ερμηνεύτρια ως επί το πλείστον έργων του 20ου αιώνα έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στους Έλληνες συνθέτες παρουσιάζοντας και έργα σε πρώτες εκτελέσεις. Συνεργάσθηκε με την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών και το Κ.Ε.ΣΥ. Δημιούργησε τις παραγωγές: “Τας χορδάς ας αλλάξωμεν”, “ Ήχος Ελληνικός”, “Έλληνες μουσουργοί”, “Ημέρες σύγχρονης Ελληνικής μουσικής”, “Με μουσικές εξαίσιες και με 5 αισθήσεις για οδηγό”, “Φωνή Ελπίδας”, “Το κρύσταλλο της σιωπής η μουσική ραγίζει”, “Εν αναμονή”, “Αφηγήσεις σε χρώμα μαύρο” , “Ζωογόνον ύδωρ”, “Ένας άγγελος διαβάτης”, “Φύσηξε ο Ζέφυρος τραγούδια”, “2 woman's songs”, “Ήχοι Εικόνων”.
“Ελλήνων έργα” όπου ερμήνευσε σύγχρονους Έλληνες και ξένους συνθέτες της λόγιας μουσικής και έργα σε πρώτη εκτέλεση. “Φωτίζοντας τη μουσική” με τον συνθέτη και πιανίστα Μ. Αρχοντίδη ερμηνεύει έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Έχει παρουσιάσει επίσης το θεατρικό έργο “Ο Σιμιγδαλένιος” του Α. Αδαμόπουλου σε σκηνοθεσία του ιδίου, στο οποίο και ερμηνεύει 22 ρόλους η ίδια και έχει πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό έργο του Λ. Μπίκα “Ο Θαλής και η Θάλεια πάνε θέατρο” σε σκηνοθεσία Α. Μπασσά.
Έχει ασχοληθεί με την παραγωγή και παρουσίαση ραδιοφωνικών εκπομπών με θέμα την κλασσική μουσική και έχει διδάξει ορθοφωνία και τραγούδι σε σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δημιούργησε και παρουσίασε κύκλο σεμιναρίων και παραστάσεων με θέμα “Σώμα-Φωνή-Στοχασμός-Έκφραση-Ερμηνεία’’, “Ανάπτυξης των ψυχονοητικών ικανοτήτων με στόχο την αυτογνωσία και την επιτυχή επικοινωνία”, “Σχέσεις …σχέσις”, “Αναγνώριση και χειρισμός της ανθρώπινης φωνής με μέσον την ψυχονοητική και σωματική κατάσταση”, “Εκφραστική ικανότητα, ακεραιότητα-πρόθεση & δύναμη”, “Μελόδραμα”, “Αναπνοές και ζωτική ενέργεια”, “Θέατρο μέσα στη Μουσική και Μουσική μέσα στο Θέατρο”.
Στα πλαίσια αυτών των σεμιναρίων παρουσίασε τις παραστάσεις: “Πέρσες”, “Λυσιστράτη”, “Του Μαυριανού και της αδελφής του”, “Παρωδίες”, “Ερωτικός”, “Νυν και αεί”, “Ένα λεύτερο ζευγάρι”, “Γελώντας άγρια”. Διδάσκει τραγούδι στο Ωδείο "Έντεχνον".
Δημιούργησε την θεατρική Ομάδα ΕΝ-Α. Σκηνοθέτησε τα έργα: «Homo Normalis το πρότυπο της “ομαλότητας”» σε κείμενο της ιδίας εμπνευσμένο από το “Άκου Ανθρωπάκο’’ του Β. Ράιχ, “Ο μικρός αδελφός” της Μαριέλλης Σφακιανάκη-Μανωλίδου, “Ο Σιμιγδαλένιος” του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, “ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ IBSEN+GRIEG” του Ερρίκου Ίψεν, "Κάποτε ένας πυροβολισμός" του Γιάννη Παπάζογλου, “Η στρίγγλα έγινε αρνάκι;” του Κώστα Παπαπέτρου, “Ταξίδι στην έρημο… προς Βορ(ρ)ά ” του Γιάννη Παπάζογλου, ‘’Ο κύκλος που δεν κλείνει’’ του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου.
Σκηνοθέτησε τις ταινίες μεγάλου μήκους “Οδοιπόρος” σε σενάριο Μαρίας Μπριλή-Καλουτά και “Το σεντούκι του παππού μου” σε σενάριο Αλέξανδρου Αδαμόπουλου. Δημιούργησε το Θέατρο ΕΝ-Α.
