Εντυπωσιάζει η Ευδοκία Ασπρομάλλη στην πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στην θεατρική παράσταση "Τρομεροί Γονείς" του Ζαν Κοκτώ υποδυόμενη την Marie. Η παράσταση ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία για τρίτη χρονιά στο Θέατρο Radar και στάθηκε η αφορμή της συνάντησής μας με την νεαρή ταλαντούχα ηθοποιό.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Υποδύεσθε το «μήλον της έριδος» στους «Τρομερούς Γονείς» του Ζαν Κοκτώ. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Πολλοί χαρακτηρίζουν το ρόλο της Marie, του Ζαν Κοκτώ, ως «μήλον της έριδος».
Επιτρέψτε μου να πω πως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με αυτή τη φορτισμένη φράση. Αν παρατηρηθεί το νήμα του χαρακτήρα, μάλλον θα ανακαλύψουμε πως είναι το θύμα όλης της πλεκτάνης των «Τρομερών Γονέων και Θείων».
Κανείς δεν την διεκδικεί. Αντιθέτως μάλιστα, εκείνη, με τον δικό της τρόπο και στην προσπάθεια να ξεκαθαρίσει τα τοπία ανάμεσα σε δύο άντρες που αγαπάει πραγματικά, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο, διεκδικεί τον έρωτα· τον πραγματικό έρωτα που ανακαλύπτει και η ίδια, όπως και ο Μιχάλης, για πρώτη φορά.
Πρόκειται για ένα κορίτσι που διακρίνεται από την αρετή της ισορροπίας, η οποία άθελά της ανατρέπεται με τον χειρότερο τρόπο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παραμείνει θεατής της μοίρας και των συμπτώσεων που την φέρνουν στα όριά της και μόνο με το «μαγικό» χέρι της θείας μπορεί να τα ξεπεράσει και να τεθεί εκ νέου η ισορροπία.
Τρίτος χρόνος για την παράσταση που συμμετέχετε. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία της παράστασης;
Για εμένα, βασικό συστατικό του θεάτρου, ώστε να συμβαίνει επάνω στη σκηνή ζωή και όχι να παίζεται η ζωή, είναι η ανοιχτή καρδιά και ο σεβασμός στον διαφορετικό τρόπο που κάθε άνθρωπος και ηθοποιός επιλέγει να ζει τη ζωή του – είτε τη σκηνική, είτε την πραγματική.
Αυτό νομίζω πως σαν ομάδα το κατακτήσαμε και μέσα από τη δουλειά μας, ομαδική και προσωπική, αλλά και πηγαία ο καθένας μας, διακρίνεται από αυτές τις αρετές του θεάτρου.
Πώς θα θέλατε να νιώθουν οι θεατές μετά την παράσταση;
Το έργο αυτό πραγματεύεται ποικίλα ζητήματα εαυτού, οικογενειακών και ερωτικών σχέσεων, σχέσεων εξουσίας μέσω του χρήματος και φωτίζει πολύ τοξικά σημεία της ζωής του ανθρώπου.
Προσωπικά δε θέλω να δώσω κάποια απάντηση στην ερώτηση αυτή. Δεν επιθυμώ να νιώσει κάπως συγκεκριμένα ο οποιοσδήποτε θεατής παρά τον εαυτό του και τα προσωπικά του συναισθήματα.
Αν κάτι επιθυμώ αφορά το πριν και όχι το μετά της παράστασης. Θα ήθελα ο κάθε άνθρωπος ερχόμενος στο θέατρο να είναι χαλαρός και ανοιχτός απέναντι στον εαυτό του. Να είναι έτοιμος να πάρει μέρος σε μια τελετουργία. Καθαρός. Και αν το κάνει αυτό, πιστέψτε με, θα νιώσει πράγματα, που δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Τα πάντα. Ό,τι και να πω δεν θα είναι αρκετό και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπαίνει σε λέξεις.
Τι πιστεύετε ότι κάνει μια παράσταση καλή;
Καλή ως προς τι; Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που απαρτίζουν ένα ολοκληρωμένο θεατρικό φαινόμενο: από τεχνικοί μέχρι και μαγικοί.
Για εμένα θα πρέπει να το «λέει η καρδούλα σου» και τίποτα παραπάνω. Έτσι μόνο μιλάς ειλικρινά στον κόσμο μέσω της τέχνης και ο κόσμος μπορεί να καταλάβει καλύτερα απ’ όσο νομίζουμε ποιος είναι ηθοποιός-άνθρωπος και ποιος είναι ηθοποιός σκέτος.
Υπάρχουν άνθρωποι και γεγονότα που σας επηρέασαν στη μέχρι τώρα πορεία σας;
Όλα με επηρεάζουν κάθε μέρα. Όλα και όλοι. Η ζωή και το θέατρο είναι δύο ρυάκια που κυλούν μαζί και οι σταγόνες του ενός μπαίνουν μέσα στα νερά του άλλου.
Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Σίγουρα θα ξεκινήσω λέγοντας να είναι πιστός στον ρόλο του. Για μένα, κάποιος που θέλει να χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως καλλιτέχνη θα πρέπει να έχει αποποιηθεί τη λαχτάρα του υλικού κέρδους. Το δίπολο του ευτελούς και του απαραίτητου των χρημάτων στερεί από την δημιουργία και την απόλαυση. Αυτό σαφώς είναι προσωπική μου άποψη.
Ένας καλλιτέχνης θα πρέπει ως πρώτο μέλημά του να έχει την θέληση να πει κάτι σημαντικό στον κόσμο μέσω της τέχνης. Να επιθυμεί διακαώς να μοιραστεί· είτε για να βοηθήσει, είτε για να δώσει χαρά.
Στην καθημερινή ζωή όμως, από τα πιο μικρά πράγματα μέχρι τα πιο μεγάλα, ένας καλλιτέχνης οποιασδήποτε τέχνης οφείλει να είναι και καλλιτέχνης της ζωής. Η ευγένεια, η ενσυναίσθηση, η ευαισθησία, η καλοσύνη, η γενναιότητα, όπως αυτή μεταφράζεται για τον καθένα, και η λαχτάρα για την ίδια τη ζωή είναι πράγματα τα οποία είναι απαραίτητα συστατικά του καλλιτέχνη μέσα στην κοινωνία και του ανθρώπου γενικότερα.
Άλλωστε, οι καθαροί άνθρωποι, όλοι καλλιτέχνες της ζωής είναι κι ας μην ανεβαίνουν στο σανίδι.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΔΟΚΙΑ ΑΣΠΡΟΜΑΛΛΗ
Γεννήθηκε (1997) και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη της Σχολής Θεάτρου «Δήλος» (2020) και φοιτήτρια του Τμήματος Θεατρολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Με την παράσταση «Τρομεροί Γονείς» κάνει την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή.
Κάποιες από τις παραστάσεις που έχει συμμετάσχει στα πλαίσια της φοίτησής της είναι, «Ο Θίασος» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη και οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, στο Θέατρο Άλφα, η «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, καθώς και το διασκευασμένο μιούζικαλ με μαριονέτες του Broadway, «Avenue Q», σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, στο Θέατρο Καλλιρόης (πρώην Θέατρο 14).
Παράλληλα, ασχολείται ενεργά με τη μουσική ως τραγουδίστρια και performer σε μουσικές σκηνές και με την δημιουργική απασχόληση παιδιών μέσω της τέχνης.
