Κάθε βιβλίο είναι ένας κόσμος, ιδιαίτερα όταν ο δημιουργός του συνδυάζει τη διεισδυτικότητα με το χιούμορ. Ο Γιάννης Στουραΐτης δεν χρειάζεται συστάσεις για το κοινό της Ρόδου. Πάντως αν θέλετε να δείτε πώς ο ίδιος μας παρουσιάζει τον εαυτό του, ιδού:
“Σχεδόν εκ γενετής φαλακρός, γενειοφόρος γιατρός, με φαινότυπο ηλικιωμένου, ο οποίος γενικώς περνάει απαρατήρητος, εκτός κι αν τον τσαντίσεις πάρα, μα πάρα, πολύ! Ρωτήστε στα νοσοκομεία όπου εργάσθηκε και θα σας πουν…
Αισθάνεται άβολα όταν τον ρωτούν «από πού είσαι;» διότι, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, ήταν «λευκός» μες τους «μαύρους», ενώ όταν ήρθε σε παιδική ηλικία στην Ελλάδα, αισθανόταν πολύ «μαύρος» μες τους «λευκούς», με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορεί να αισθανθεί πουθενά σαν στο σπίτι του!
Είναι παντρεμένος με την ιδιαιτέρως ανθεκτική Φένη (Φεβρωνία), με ενδιαφέροντα στο Θέατρο, στον Κινηματογράφο και στην Ιστορία της Τέχνης.
Έχει τρία παιδιά, που δεν είναι πια παιδιά, από τα οποία η Χριστίνα - Στέλλα, σαν νηπιαγωγός - εκπαιδευτικός θεάτρου, τον επαναφέρει στην τάξη, κάθε φορά που παρεκτρέπεται (δηλαδή συχνά). Φέρει πολύ βαρέως το γεγονός ότι ο γιός του Κωνσταντίνος - Σταύρος, δεινός κιθαριστής της τζαζ, τον έχει υποσκελίσει στην κιθάρα, ενώ η μικρή του Νάσια (Αθανασία - Ελένη), γεννημένη καλλιτέχνις, με σπουδές στη Νομική, τον έχει υποσκελίσει στη φωτογραφία!
Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν τύπο που νιώθει γενικώς άβολα, καθόλου σοβαρό, παρότι -χάρη στο παραπλανητικό, εκνευριστικά βλοσυρό, αυστηρό βλέμμα του- έχει καταφέρει να εξαπατήσει μία σημαντική μερίδα προς κοινωνίας προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.”
Μετά από αυτή την αυτοπροσωπογραφία, κάθε πρόσθετη πληροφορία είναι περιττή! Η κυκλοφορία από τις ΑΩ Εκδόσεις του βιβλίου του «Γεια σου μπαμπά, εδώ Γιαννάκης…» στάθηκε η αφορμή της απολαυστικής συζήτησης που είχαμε μαζί του για τους αναγνώστες του «ΛΩΤΟΥ».
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Κύριε Στουραΐτη, σας ξέρουμε σαν γιατρό, τώρα σας συναντάμε και σαν συγγραφέα. Από πότε μπήκε στη ζωή σας το γράψιμο;
Όπα! Συγγραφέας είναι βαριά κουβέντα! Δηλαδή πώς να συστήνομαι, στην αρχή της έβδομης δεκαετίας της ζωής μου, ως ο συγγραφέας του ενός βιβλίου; (Γέλια)
Πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο και τι νιώθατε γράφοντάς το;
Λοιπόν, η βαλίτσα πάει πολύ μακριά. Πολλές, (δεν θα πω πόσες), δεκαετίες πριν, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Σουηδία, κι έχοντας κάνει, αναπόφευκτα, τις συγκρίσεις μου, (Σουηδία-Ελλάδα, 1-0!), αισθάνθηκα την ανάγκη να αποτυπώσω στο χαρτί όλα όσα έβραζαν μέσα μου. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου, άρεσε, διαβάσθηκε και από πολλούς μη γιατρούς, και κάπως έτσι βρέθηκα με δική μου στήλη να αρθρογραφώ σε μια πιο συστηματική βάση. Ο λόγος μου τότε ήταν καταγγελτικός και αφορούσε κυρίως στα προβλήματα των γιατρών, και δη, των νοσοκομειακών. Σιγά-σιγά αυτό με κούρασε και πριν εξαντληθώ, «το γύρισα» σε μια ευρύτερη θεματολογία, προσπαθώντας να την εμπλουτίσω με χιούμορ.
Τα θέματα προέκυπταν με ποικίλες αφορμές που σχετίζονταν είτε με περιστατικά εντός και εκτός ιατρείου, (εξ ου και ο υπότιτλος, «Κλείνοντας την πόρτα του Ιατρείου»), είτε με την καθημερινότητα, είτε με ποικίλους συνειρμούς, είτε με βουτιές στην μνήμη, όχι πάντα ανώδυνες.
Παράλληλα, άρχισα να στέλνω τα κείμενά μου και στο ηλεκτρονικό περιοδικό της φίλης Τζίνας Δαβιλά, www.iporta.gr, οπότε, προϊόντως του χρόνου άρχισα να υφίσταμαι «πιέσεις», («τραβάτε με κι ας κλαίω»), κυρίως από τους φίλους, να δημοσιεύσω τα αναρτημένα κείμενα.
Άρα το βιβλίο, πριν γίνει βιβλίο, γραφόταν επί όλες αυτές τις δεκαετίες, κομματάκι-κομματάκι!
Αυτό όμως ενείχε μια σημαντική δυσκολία:
Τα κείμενα είναι ανομοιογενή, οπότε έπρεπε να τα «ομαδοποιήσω» αδρά και να τα συνδέσω μεταξύ τους, προσδίδοντας στην ροή του περιεχομένου μια σχετικά ομαλή συνέχεια.
Το βιβλίο σας είναι πλούσιο και χορταστικό! Εκτός από τα ευτράπελα του ιατρείου, οι αφηγήσεις σας περιλαμβάνουν τα παιδικά σας χρόνια στην Αντίς Αμπέμπα και στην Αθήνα, τη φοιτητική περίοδο στη Θεσσαλονίκη, την Ιταλία με την ευρύτερη οικογένεια, στη συνέχεια την Πάρο και τη Σαλαμίνα, όπου πήρατε το βάπτισμα του πυρός σαν γιατρός στην πρώτη και σαν γονιός στη δεύτερη, τη Ρόδο που υπήρξε η επαγγελματική σας αρένα και όχι μόνο, μέχρι και το αγαπημένο σας Καστελλόριζο. Πώς τα θυμόσασταν όλα αυτά; Ανατρέξατε στη μνήμη σας ή κρατούσατε ανέκαθεν σημειώσεις;
Σωστά τα λέτε.
Μετά από την παραπάνω περιγραφείσα επεξεργασία, προέκυψε το βιβλίο έχοντας αποκτήσει έναν χαρακτήρα κατά βάση αυτοβιογραφικό.
Εννοείται ότι ποτέ δεν χρειάσθηκε να «κρατήσω σημειώσεις» πρώτον διότι σε ό,τι αφορά την μνήμη, έχουμε να κάνουμε με μια δεξαμενή πάντα γεμάτη και εύκολα προσβάσιμη, (τουλάχιστον για μένα), και δεύτερον, ό,τι και να μου συνέβαινε σαν αφορμή, το κατέγραφα πάραυτα, χωρίς να το αφήνω να μπαγιατέψει!
Αγάπη, οργή, χιούμορ… Αν σας ζητούσα να διαλέξετε ένα από τα τρία ως την κινητήριά σας δύναμη στη ζωή, ποιο θα ήταν;
Αυτά ήταν τα βασικά δομικά υλικά των κειμένων μου.
Τώρα για την ζωή, γενικώς και αορίστως, ο καθένας διαλέγει ό,τι του ταιριάζει καλύτερα.
Αλλά γιατί με βάζετε να διαλέξω;
Έστω, ας προσπαθήσω ν’ απαντήσω: Κινητήρια δύναμη της ζωής είναι η ίδια η ζωή, μ’ όλα, και πολλά περισσότερα, από τα παραπάνω που αναφέρατε.
Πώς περάσατε τους μήνες της καραντίνας;
Με στωικότητα, έτσι όπως συνηθίζω γενικά να βιώνω τις δυσκολίες.
Δεν λέτε που ευτυχώς ήταν και η καραντίνα κι έκατσα τον ποπό μου κάτω (για να μην το πω πιο χυδαία) κι ασχολήθηκα με το βιβλίο μου!
Επίσης, ποδηλατάδες! Πολλές, μακρές, ψυχοθεραπευτικές ποδηλατάδες, κυρίως στους πρόποδες του Υμηττού!
Πείτε μας τη γνώμη σας, σα γιατρός, για την πανδημία.
Τα κακά νέα είναι ότι ακόμη δεν ξέρουμε τίποτε για τον ιό, πέρα από το ότι είναι ιδιαίτερα επιθετικός.
Τα «καλά» νέα είναι ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτήν την δοκιμασία.
Δοκιμάζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Μέχρι να βρεθεί, (αν βρεθεί),εμβόλιο ή/και θεραπεία, αυτονόητο είναι ότι δεν αρκεί να παίρνουμε μέτρα εμείς, αν δεν τα παίρνουν και οι άλλοι και δεν αρκεί να παίρνουν μέτρα οι άλλοι, αν δεν τα παίρνουμε κι εμείς.
Ή όλοι, ή αλλιώς, το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό για όλους!
Ποιόν ακολουθούμε;
Τους επιστήμονες.
Η δουλειά των επιστημόνων είναι να ψάχνονται.
Στην επιστήμη δεν υπάρχουν θέσφατα.
Ψαχνόμενοι οι επιστήμονες, επεξεργάζονται τα συνεχώς εισρέοντα και μεταβαλλόμενα δεδομένα, πριν καταλήξουν σε συμπεράσματα, αν καταλήξουν.
Η υποχρέωσή τους, πλην των άλλων, είναι να μας ανακοινώνουν τα όποια συμπεράσματά τους, αυστηρά, ξερά χωρίς ωραιοποίηση, χωρίς χαϊδολογήματα.
Επαναλαμβάνω ότι η Επιστήμη, παρά την εντατική Έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι ακόμη σε θέση να γνωρίζει τον ιό.
Είναι ιερή υποχρέωση των επιστημόνων (και πρέπει να διαθέτουν το ήθος), να πουν ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ!
Απαγορεύεται, (όχι μόνο διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια, αλλά κυρίως διότι είναι ανήθικο), να διαμορφώνουμε απόψεις άλλες από αυτές των επιστημόνων και πολύ περισσότερο να εφαρμόζουμε, με βάση τις προσωπικές μας απόψεις, συμπεριφορές βλαπτικές, για τους συνανθρώπους μας, όπως π.χ., «Δεν φοράω μάσκα», «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ο ιός», «δικαιούμαι να κάνω ό,τι θέλω με την υγεία μου», κ.λπ.
Επισημαίνω επίσης ότι τα συνωμοσιολογικά σενάρια είναι σαφώς πιο επικίνδυνα από τον ίδιο τον ιό…
Καταληκτικά, πρέπει να οπλισθούμε με ενσυναίσθηση, δύναμη, υπομονή, ομοψυχία και αισιοδοξία. Ο καλός ο καπετάνιος, στην φουρτούνα φαίνεται!
Σας ευχαριστώ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Σ΄αυτό το βιβλίο θ΄απαντηθούν -επιτέλους- πολλές μείζονες ερωτήσεις, ιατρικές, υπαρξιακές και άλλες. Αν είστε της σοβαροφάνειας, μην μπείτε καν στον κόπο να το αγοράσετε.
Ενδεικτικά:
Είναι δυνατόν τα έμβρυα να μας κατασκοπεύουν μέσα απ’ την κοιλιά της μάνας τους;
Πώς ο Ξενοφών, μια μπακάλισσα με τις ψείρες της, ένας βαρύμαγκας της Τρούμπας, μια κοιλιά με τ’ άντερό της κι ένα ζευγάρι πλαστικά πασουμάκια μπορούν ν’ απεργασθούν από κοινού ένα σπαρταριστό σενάριο ζωής;
Πώς παίζεται η ρώσικη ρουλέτα στα δαντελένια σεντόνια μιας ετοιμοθάνατης γιαγιούλας;
Ποια είναι η σχέση των Πυγμαίων με την Φιλοσοφία και την Ποίηση;
Πώς η ανθρωπότητα έχασε έναν δεύτερο Νουρέγιεφ;
Είναι οι μπόμπιρες μικρογραφίες ενηλίκων, ή αποτελούν Ξεχωριστή (Πρώτη Εθνική) Κατηγορία;
Τελικά, στο σχολείο μαθαίνουν γράμματα;
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2020 στις 18:30, το «Συσσίτιο» στην Παλιά Πόλη της Ρόδου μας υποδέχεται για μια γιορτή καλωσορίσματος του βιβλίου των ΑΩ Εκδόσεων με τίτλο «Γεια σου μπαμπά, εδώ Γιαννάκης…».
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Εκπαιδευτικός Γρηγόρης Τσιόγκας, ενώ την ομήγυρη θα πλαισιώσουν η Εκπαιδευτικός Θεάτρου Μυρσίνη Λενούδια, ο Νομικός Τάσος Χαμουζάς και ο Ποιητής και Δάσκαλος Πάνος Δρακόπουλος.
Πρόκειται για τέσσερεις αγαπημένους φίλους του συγγραφέα, που τιμούν με τον καλύτερο τρόπο, τον «πατέρα» του «Γιαννάκη», Γιάννη Στουραΐτη.
