Η ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Κουντούρη "Γράμματα στην Περσεφόνη" παρουσιάζεται στη Ρόδο το Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021.
Αυτή η παρουσίαση στάθηκε η αφορμή της συνάντησής μας και της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης που είχαμε μαζί της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Πότε καταλάβατε ότι έχετε κλίση προς την ποίηση;
Νομίζω ότι οι περισσότεροι που θητεύουν στην πιο σκληρή ίσως τέχνη γεννιούνται με μία οξυμμένη ευαισθησία προς τον έσω και έξω κόσμο, σαν μία μεμβράνη που πάλλεται, ακόμα και με το άγγιγμα. Παραδόξως, θυμάμαι την πρώτη «επίσκεψη» στα 8 μου χρόνια, σαν κάποιος ή κάτι να με έσπρωχνε στην έκφραση ενός πράγματος ζωντανού, που σάλευε μέσα μου και ζητούσε να βγει. Κάπως έτσι.
Ένας ποιητής γεννιέται ή γίνεται;
Και τα δύο. Αυτό που εκκολάπτεται στο έσω σύμπαν είναι μία ακατέργαστη ορμή. Πρέπει να περάσει, όπως κάθε πρωτογενές υλικό, από το εργοτάξιο της πραγματικότητας, μέσα και έξω, και από το εργοστάσιο του διαβάσματος και της γραφής.
Πώς γεννήθηκαν τα «Γράμματα στην Περσεφόνη»;
Αυτή η «φουρνιά» είχε όνομα και επώνυμο, όπως δίνουμε στα μεγάλα φυσικά φαινόμενα, σε κυκλώνες, σε καταιγίδες… Ορισμένα ποιήματα είναι γεννήματα της καθημερινής δίκυκλης οδήγησης στη Μεγάλη Πόλη, περνώντας ξυστά από το Μινώταυρο αλλά και το μίτο μιας Αριάδνης.
Είναι μοναχικοί οι ποιητές;
Μου ζητάτε το αδύνατο. Δεν ξέρω. Εικάζω πως, μετά από την τριβή των τεκτονικών πλακών του «εγώ» και των «άλλων», χρειάζεται να μπεις στο βαθυσκάφος, σε μία γόνιμη σιωπή. Το ποίημα ίσως είναι το αποτέλεσμα της αποσυμπίεσης.
Από πού αντλείτε έμπνευση; Χρειάζεστε ένα δυνατό συναίσθημα ή μία έντονη εμπειρία, για να γράψετε ένα ποίημα;
Φανταστείτε ένα έντομο να περπατά πάνω σε μία ακίνητη λίμνη. Αυτό. Φανταστείτε μία κατολίσθηση στα Ιμαλάια. Και αυτό. Φανταστείτε να πονά κανείς στο κομμένο του μέλος, σαν να είναι ακόμα εκεί. Ιδίως αυτό.
Πότε ξέρετε ότι ένα ποίημα είναι ολοκληρωμένο;
Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε 5 ποιήματα από τα περίπου εκατό που έχω γράψει τα τελευταία 30 χρόνια, που να τα κοιτώ και να λέω «Καλά καμωμένα».
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές;
Ξανά μου ζητάτε το αδύνατο. Λέω να μη σκεφτώ πολύ. Αυτόματα, και ιερόσυλα, σας λέω και ίσως μετανιώσω: Ελύτης, Δημουλά, Εγγονόπουλος, Κακναβάτος, από τη, θεωρητικά, «μεγάλη» εγχώρια ποίηση. Έμιλυ Ντίκινσον, Σύλβια Πλαθ, Ε.Ε. Cummings, Νερούδα, από τους εκτός συνόρων.
Ευνοεί η «πεζή» εποχή μας την ποίηση;
Και ποιος είπε ότι δεν έχει ποιητικότητα η «πεζότητα»; Και ποιος δεν έχει δει να ανθίζει η έρημος; Eίναι αχώριστη του ανθρώπου η Τέχνη, ακόμα και μία τέχνη, φαινομενικά, λιγότερο «ιστορική», όπως η ποίηση. Είναι και αναγκαία, αλλά, δυστυχώς, όχι ικανή συνθήκη του βίου.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον κόσμο μας τι θα ήταν αυτό;
Όλα, άρα τίποτε. Ένα χάδι έχω και ένα μαχαίρι. Ας διαβαστώ.
Για ποιους γράφετε; Ποιος είναι ο ιδανικός σας αναγνώστης;
Για κανέναν. Για όποιον θέλει. Κανείς. Ήταν ο άνθρωπός μου.
Σας ευχαριστώ.
Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή και τη θερμή φιλοξενία. Εύχομαι ευδοκίμηση όλων των ευγενών σκοπών του περιοδικού σας.
