Ο Νικόλας Βαγιονάκης για δεύτερη χρονιά φέτος αναμετριέται με τον ρόλο του αμφιλεγόμενου ηθοποιού Χέντρικ Χέφγκεν σε μια μοναδική solo performance ενός αριστουργηματικού έργου.
Το πιο συγκλονιστικό, σκοτεινό και αντιφασιστικό μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, το Μεφίστο, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, από την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Με αυτή την ευκαιρία είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον καλλιτέχνη που, εδώ και χρόνια σκηνοθετεί και ερμηνεύει solo performance παραστάσεις, ένα είδος το οποίο υπηρετεί με συνέπεια και μεγάλη επιτυχία.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Κύριε Βαγιονάκη, έχετε αφοσιωθεί εδώ και χρόνια στη solo performance. Τι σας εμπνέει σε αυτό το θεατρικό είδος;
Solo performance: με εμπνέει και με γοητεύει αφάνταστα αυτός ο δύσκολος και τόσο δημιουργικός τρόπος έκφρασης γιατί μου προσφέρει την απόλυτη δυνατότητα μιας χειρουργικής έρευνας του κειμένου, της έκφρασης και της μοναχικής οντότητας που ζωντανεύει μέσα στο μαγικό τρισδιάστατο θεατρικό σύμπαν.
Μια βαθιά εξομολόγηση και συνενοχή με το κοινό. Μια δημιουργική αναρχία που σου επιτρέπει τον αυτοσχεδιασμό σε μια παράσταση που τα πάντα έχουν δουλευτεί απόλυτα και τελετουργικά, δίνοντάς σου την ευκαιρία να βιώνεις καθημερινά και με όλες σου τις αισθήσεις τη γέννηση και το θάνατο μιας κατάστασης μέσα από το ρόλο.
Σαν solo performer χρειάζεται να σκηνοθετείτε τον εαυτό σας, να ερμηνεύετε τον ρόλο, να φροντίζετε για το σύνολο της παράστασης με κάθε λεπτομέρεια. Πόσο δεσμευτικό ή απελευθερωτικό μπορεί να είναι αυτό, ιδιαίτερα αν κάποιος είναι τελειομανής;
Είναι τόσο δεσμευτικό όσο και απελευθερωτικό. Όπως λέμε στη φυσική δράση-αντίδραση.
Η απόλυτη δημιουργία προκαλεί ανάταση, κάθαρση, λύτρωση αφού περάσει πρώτα από ένα δύσβατο μονοπάτι με πολλές παγίδες και άπειρα ερωτήματα.
Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στον «Μεφίστο»;
Ο Μεφίστο είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Περιέχει όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Από το μεγαλείο και τη μοναδική ικανότητα μέχρι την απόλυτη χυδαιότητα και τη φρικαλέα κτηνωδία.
Το έργο ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Θα υπάρξουν αλλαγές στη φετινή παράσταση;
Είμαι πολύ περήφανος που η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερο χρόνο, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα της εξέλιξης και της κυτταρικής υποστήριξης του ήρωα, νέα επίπεδα παιξίματος και μια αυθάδη αλήθεια που φταίνε στο μεδούλι αυτής της ύπαρξης.
Πώς προσεγγίζετε σκηνοθετικά και ερμηνευτικά τις παραστάσεις σας; Δίνετε βάρος στον λόγο, στην κίνηση ή και στα δύο;
Για μένα ο λόγος και η κίνηση είναι ισοδύναμα εργαλεία που συνυπάρχουν μέσα από μια αλήθεια και αλληλοϋποστήριξη χωρίς όμως κανένα ίχνος ωραιοποίησης η εντυπωσιασμού.
Με ποια κριτήρια διαλέγετε τα έργα που ανεβάζετε;
Τα κριτήρια με τα οποία διαλέγω ένα έργο είναι πολυδιάστατα. Υπάρχει η φιλοσοφική, κοινωνική, ποιητική και πολιτική προσέγγιση.
Τι σημαίνει για εσάς θέατρο;
Θέατρο σημαίνει πολιτισμός, μαγεία, διαμαρτυρία, δημιουργία, αφύπνιση, κραυγή, υπενθύμιση, ΥΠΑΡΞΗ ΖΩΗΣ...
Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Είναι το μέσον επικοινωνίας, η γέφυρα μιας πραγματικής και συγχρόνως μιας μυθικής υπόστασης μιας ιστορίας με μνήμες από το παρελθόν το παρόν και το μέλλον.
Υπάρχουν άνθρωποι ή γεγονότα που σας έχουν βαθιά επηρεάσει;
Όσο είμαι ζωντανός θα καταγράφω, θα αναλύω, θα ψάχνω και κατ΄επέκταση θα επηρεάζομαι από ανθρώπους, καταστάσεις και παραλογισμούς που δημιουργούν μια ψευδή και πολλές φορές ουτοπιστική πραγματικότητα.
Σε σύγκριση με το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη όπου ζήσατε, πώς θα χαρακτηρίζατε το ελληνικό κοινό και τη θεατρική σκηνή της Ελλάδας;
Το ελληνικό κοινό είναι ώριμο και εκπαιδευόμενο, ώστε να διακρίνει την ουσία από την απουσία οράματος μίας τυποποιημένης και στείρας παράστασης.
Το ταλέντο ή οι επιλογές καθορίζουν την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη;
Η αυθεντικότητα, η οξυδέρκεια, η μόρφωση, το όραμα και η ευαισθησία καθορίζουν τις επιλογές και την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη δημιουργώντας έτσι την υποδομή μιας ιδιαίτερης και μοναδικής οντότητας.
