Η Χριστίνα Κωνσταντουδάκη είναι νηπιαγωγός, βραβευμένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων και διηγημάτων, εθελόντρια ομαδάρχισσα σε κατασκηνώσεις, συνδημιουργός της δημοφιλούς ομάδας στο facebook «Παιδικό βιβλίο – Προτάσεις», ιδρύτρια του ηλεκτρονικού παιδικού βιβλιοπωλείου www.paperkittens.gr, παθιασμένη αναγνώστρια και πολλά άλλα.
Αυτό που της αρέσει πιο πολύ είναι να συνδυάζει τις δύο μεγάλες της αγάπες, τα παιδιά και το βιβλίο, μέσα από διαδραστικές παρουσιάσεις που κάνει σε βιβλιοπωλεία και σχολεία.
Η κυκλοφορία του νέου της παιδικού βιβλίου "Με μια κουβέρτα... στο διάστημα!" από τις εκδόσεις Διόπτρα, μας έδωσε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε και να συνομιλήσουμε μαζί της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Είστε νηπιαγωγός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και δημιουργός της πολύ επιτυχημένης σελίδας «Παιδικό Βιβλίο–Προτάσεις». Πότε και πώς καταλήξατε στο ότι η ενασχόληση με τα παιδιά είναι αυτό που σας ταιριάζει και ο δρόμος που θέλετε να ακολουθήσετε;
Από μικρή ήξερα πως ήθελα να γίνω Νηπιαγωγός. Έπαιρνα τις κούκλες μου και τους έκανα μάθημα. Είχα φτιάξει και ξεχωριστούς «φακέλους» για κάθε μαθητή!
Αργότερα, στα 17 μου, έγινα εθελόντρια ομαδάρχισσα σε κατασκηνώσεις (και μετά υπαρχηγός μέχρι τα 25) και ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου!
Όταν ήμουν 18 πέρασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο και έτσι έγινα και επίσημα Νηπιαγωγός.
Τι πιστεύετε ότι υπαγορεύει τις αποφάσεις μας; Το έμφυτο ταλέντο, η κλίση, οι επιρροές από το περιβάλλον μας, η τύχη και οι συγκυρίες;
Δεν πιστεύω τόσο στο ταλέντο, όσο στη διάθεση να το εξασκήσεις και να προσπαθείς να γίνεσαι όλο και καλύτερος.
Σίγουρα επηρεαζόμαστε και από το περιβάλλον για τις αποφάσεις μας, αλλά στο χέρι μας είναι, μέσα από σπουδές που εμείς οι ίδιοι θα επιλέξουμε, να βρούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας εκφράζει. Εμάς, και όχι τους άλλους.
Όταν το βρούμε, τότε μόνο ένα πράγμα μένει να κάνουμε. Να κυνηγήσουμε το όνειρό μας. Δεν θα είναι εύκολο. Θα σκεφτούμε να τα παρατήσουμε πολλές φορές στη διαδρομή.
Όταν, όμως, ακολουθούμε αυτό που πραγματικά μας υπαγορεύει η ψυχή μας, όσα εμπόδια και αν συναντήσουμε, στο τέλος με έναν μαγικό τρόπο όλα γίνονται όπως πρέπει να γίνουν. Κι ας είναι λίγο διαφορετικά απ’ ό,τι τα είχαμε φανταστεί.
Τα όνειρα δεν μας εγκαταλείπουν αν δεν τα εγκαταλείψουμε κι εμείς.
Τι σας άρεσε περισσότερο από την εμπειρία σας σαν εθελόντρια ομαδάρχισσα σε κατασκηνώσεις;
Τι να πρωτοπώ; Είναι η σύνδεση και οι σχέσεις που αναπτύσσεις με τα «παιδιά σου», γιατί παιδιά σου τα νιώθεις για 12 μέρες.
Είναι οι χαρές και οι λύπες που μοιράζεστε, η παρηγοριά που τους προσφέρεις όταν τους λείπουν οι γονείς τους και οι ζωγραφιές που σε γεμίζουν τα μεσημέρια όταν κοιμάσαι, γεμάτες με «Σ’ αγαπώ κυρία».
Είναι τα ομαδικά παιχνίδια, οι τρόποι που βρίσκουμε για να λειτουργήσουμε όλοι μαζί ως ομάδα, να μη μείνει κανείς απ’ έξω.
Είναι μυρωδιές, χρώματα, ζωή στη φύση και μια ανεμελιά και ηρεμία που δεν έχω ζήσει πουθενά αλλού.
Πώς αρχίσατε να γράφετε βιβλία για παιδιά;
Άρχισα με ένα σεμινάριο Παραμυθιού το 2014 στη σχολή Tabula Rasa με την αγαπημένη μου καθηγήτρια Αντιγόνη Πόμμερ. Διάβαζα πολύ από μικρή, αλλά με αυτό το σεμινάριο κατάλαβα ότι το να γράφω για παιδιά είναι αυτό που με εκφράζει περισσότερο.
Έχετε συνδυάσει ιδανικά τις δύο αγάπες σας, το παιδί και το βιβλίο. Από πού εμπνέεστε και καθοδηγείστε για το κάθε επόμενο βήμα σας;
Από τα δικά μου βιώματα ως παιδί, τα οποία έχω πολύ έντονα μέσα μου, καθώς θυμάμαι πολλά γεγονότα λες κι ήταν χτες (βοηθάει και το γεγονός ότι κρατούσα ημερολόγιο από την τρίτη δημοτικού), αλλά και από την καθημερινότητα με τους μαθητές μου.
Από εκεί παίρνω ιδέες για τα επόμενα βιβλία μου, αλλά και γενικά από όσα παρατηρώ γύρω μου στη φύση ή και μέσα στην πόλη. Κάτι πολύ μικρό μπορεί να γίνει η αφορμή για μια νέα ιστορία!
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το νέο βιβλίο σας «Με μια κουβέρτα... στο διάστημα»;
Η ιστορία αυτή γράφτηκε την πρώτη χρονιά που είχα δικιά μου τάξη Νηπιαγωγείου στα Εκπαιδευτήρια Μαυροματάκη στα Χανιά. Είχα αρκετά εσωστρεφή παιδιά και παρατηρούσα ότι βοηθούσε πολύ να τους δίνουμε χρόνο αλλά και να τα προσεγγίζουν σιγά σιγά οι συμμαθητές τους, κι εγώ ως δασκάλα.
Τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είχαν μαζί τους κάποιο μεταβατικό αντικείμενο, όπως είναι η κουβέρτα για τον Σταύρο, τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Κάποια παιδιά, όμως, σε διπλανές τάξεις είχαν.
Τα έβλεπα, λοιπόν, σιγά σιγά, κατά τη διάρκεια της χρονιάς, να έχουν μαζί τους το πανάκι ή το κουκλάκι τους, αλλά να μην είναι πλέον μόνα τους μαζί του, να το χρησιμοποιούν για να παίζουν και με τα άλλα παιδιά.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτή την ιστορία, ώστε να δείξω στα πιο εσωστρεφή παιδιά ότι τα καταλαβαίνω και ότι στον δικό τους χρόνο και με λίγη βοήθεια από τους φίλους τους θα καταφέρουν να μεταμορφώσουν τα «κουβερτάκια» τους για να παίξουν και με άλλα παιδιά.
Τι συμβολίζει η κουβέρτα, η οποία στο τέλος του βιβλίου μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο;
Η κουβέρτα συμβολίζει την ασφάλεια και τη σιγουριά του σπιτιού, την αγάπη της μαμάς και του μπαμπά που κάποια παιδιά έχουν ανάγκη όταν βρίσκονται πρώτη φορά σε ένα νέο περιβάλλον, όποιο κι αν είναι αυτό.
Πολλά παιδιά, επειδή δυσκολεύονται να προσαρμοστούν, θέλουν να «κρυφτούν» πίσω από αυτή τη σιγουριά και δεν δέχονται να μιλήσουν με τους συμμαθητές τους, να κάνουν φίλους.
Είναι φυσιολογικό τον πρώτο καιρό και στο βιβλίο δείχνω ότι τελικά, με την προσπάθεια των συμμαθητών και της δασκάλας, η κουβέρτα, ακόμα και αν υπάρχει, γίνεται μέσο κοινωνικοποίησης για το παιδί, «μεταμορφώνεται» σε κάπα σούπερ ήρωα με πολλούς φίλους!
Γιατί είναι σημαντικός ο ρόλος των μεταβατικών αντικειμένων ώστε να νιώσουν ασφάλεια τα πιο εσωστρεφή παιδιά σ’ ένα νέο περιβάλλον;
Τα παιδιά –όχι όλα, αλλά κάποια– χρειάζονται ένα μεταβατικό αντικείμενο γιατί έχει μια γνώριμη μυρωδιά από το σπίτι, είναι κάτι που το νιώθουν οικείο.
Συνήθως, είναι κάτι που το έχουν από μωρά, για παράδειγμα μια κουβερτούλα, ένα πανάκι παρηγοριάς, ένα αρκουδάκι, οπότε γι’ αυτά συμβολίζει το σπίτι και τα βοηθάει να προσαρμοστούν σε ένα νέο περιβάλλον έχοντας κάτι γνώριμο μαζί τους.
Πώς μπορούμε σαν γονείς να βοηθήσουμε το ντροπαλό παιδί στο ξεκίνημα της σχολικής του ζωής και γενικότερα;
Να είμαστε κοντά του και να το ενθαρρύνουμε σε κάθε του βήμα, μικρό ή μεγάλο, και κυρίως να μην του βάζουμε την ταμπέλα του «ντροπαλού».
Να το αφήνουμε να είναι ο εαυτός του και να μην το πιέζουμε να κάνει αμέσως φίλους αν δεν είναι έτοιμο.
Όταν νιώσει ασφάλεια και καταλάβει ότι πιστεύουμε σε αυτό, τότε θα ανοιχτεί και το ίδιο σιγά σιγά. Αν, όμως, νιώσει το άγχος μας, τότε θα κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του.
Τι έχουν να μας δώσουν τα παιδιά που οι μεγάλοι ίσως αγνοούμε;
Τον ενθουσιασμό τους για τα πάντα γύρω τους. Όλα είναι ένα θαύμα για τα παιδιά κι έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και εμείς όσο μεγαλώνουμε.
