Η παράσταση "Προμηθέας Εσταυρωμένος" του Χρήστου Λιακόπουλου θα παρουσιαστεί για δεύτερη συνεχή χρονιά, λόγω επιτυχίας, στο Θέατρο Αλκμήνη από το Σάββατο 7 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο στις 19:00.
Μετά την επιτυχημένη πορεία, επί τέσσερα συνεχή χρόνια, του πρώτου θεατρικού του μονολόγου «Αυτοκράτωρ Αδριανός», ο Χρήστος Λιακόπουλος, ύστερα από τρία χρόνια έρευνας, σκέψης και προετοιμασίας, επανέρχεται με το νέο έργο του «Προμηθέας Εσταυρωμένος».
Η παράσταση στοχεύει να καταδείξει τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία απέναντι, πρωτίστως, στον ίδιο του τον εαυτό και ακολούθως σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας. Όπως επίσης και τη μέγιστη ένδειξη αγάπης που φτάνει ως την αυτοθυσία.
Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στον ρόλο του Προμηθέα Εσταυρωμένου, Χρήστος Λιακόπουλος μάς μίλησε για το έργο, το θέατρο και την πηγή της έμπνευσής του.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Δεύτερη χρονιά επιτυχίας για τον "Προμηθέα Εσταυρωμένο". Ποιο μήνυμα θελήσατε να περάσετε μέσα από αυτό το έργο;
Ό,τι προκλήσεις και δυσκολίες, που φαντάζουν ανυπέρβλητες, συναντάμε στη ζωή, ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι να συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή, χωρίς να μας νοιάζει αν θα κερδίσουμε ή αν θα χάσουμε. Μόνο ν’ αγωνιζόμαστε…
Πώς αποφασίσατε να γράψετε τον «Προμηθέα Εσταυρωμένο»;
Μετά την επιτυχημένη πορεία του πρώτου μου έργου «Αυτοκράτωρ Αδριανός» ήθελα ν’ ακολουθήσει ένα έργο που να προσπαθεί επίσης να καταδείξει τι είναι σημαντικό και τι όχι στη διαδρομή της ζωής ενός ανθρώπου, ποιο δρόμο να πάρει.
Συνειδητοποίησα λοιπόν, μετά από έρευνα και σκέψη, ότι ο μύθος του Προμηθέα ήταν το θέμα που με ενθουσίαζε. Έτσι αποφάσισα να γράψω ένα έργο σε σχέση με αυτόν.
Ποιο είναι το κεντρικό θέμα του έργου;
Ο συνεχής αγώνας του ανθρώπου για ελευθερία απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας. Όπως επίσης και η πραγμάτωση της μέγιστης εκδήλωσης της αγάπης που φτάνει ως την αυτοθυσία.
Είστε ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης. Αλληλοσυμπληρώνονται αυτοί οι ρόλοι ή κάποιος κυριαρχεί;
Πράγματι αλληλοσυμπληρώνονται οι ρόλοι, στη σκηνή όμως επάνω κυριαρχεί ο ηθοποιός.
Σε τι πιστεύετε ότι οφειλόταν η επιτυχία του θεατρικού σας μονολόγου «Αυτοκράτωρ Αδριανός», αλλά και η αντίστοιχη του "Προμηθέα Εσταυρωμένου";
Πιστεύω πως όταν πεις την αλήθεια σου και προσπαθήσεις έντιμα και με αγάπη να δημιουργήσεις κάτι με αυτήν, ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Ειδικότερα όταν αυτό που έφτιαξες μπορεί να τον διαφωτίσει ως προς το τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή του, που μπορεί μέχρι εκείνη τη στιγμή να μην είχε συνειδητοποιήσει και τι ασήμαντο, που μέχρι τότε φάνταζε σημαντικό.
Έχουν κοινά σημεία μεταξύ τους ο «Προμηθέας Εσταυρωμένος» και ο «Αυτοκράτωρ Αδριανός»;
Ναι, έχουν μεταξύ τους κοινά σημεία… Όπως προανέφερα σκοπός και των δύο έργων είναι να καταδείξουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, τι είναι σημαντικό και τι όχι στη διαδρομή της ζωής ενός ανθρώπου και ποιο δρόμο να πάρει.
Υπάρχουν άνθρωποι ή γεγονότα που σας έχουν βαθιά επηρεάσει;
Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος και κάθε γεγονός που συναντάμε στη διαδρομή της ζωής μας, μας επηρεάζει και μας διαμορφώνει ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Συνειδητοποιούμε απλώς ανθρώπους και γεγονότα που επέδρασαν με πιο έντονο τρόπο επάνω μας.
Το ταλέντο ή οι επιλογές διαμορφώνουν την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη;
Οποιοδήποτε στόχο και να θέσει κανείς ο μόνος δρόμος για να τον πετύχει είναι η πολλή δουλειά, συνεχής και ατελεύτητη. Ακολουθούν μετά η υπομονή, η επιμονή και το θάρρος. Κι αν σε αυτά προστεθεί αυτό που ονομάζουμε «τύχη», έχουμε πιστεύω τον συνδυασμό που οδηγεί στην πραγμάτωση αυτού του στόχου.
Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Να καταδεικνύει το σημαντικό σε αντιδιαστολή με το ασήμαντο, το ωφέλιμο έναντι του βλαβερού, να διευρύνει συνειδήσεις και να οδηγεί το κοινό στον δρόμο της εξέλιξης προς το καλό, το αγαθό και το ωραίο.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Το θέατρο είναι μυσταγωγία κατά την οποία υποκριτές (ηθοποιοί) και θεατές –αναλόγως πάντα με το έργο– οδηγούνται σε ψυχική ανάταση, έκσταση και επαφή με το Ανώτερο. Γιατί όπως είχε πει και ο Πλάτωνας «η τέχνη οφείλει να μιμείται το Ανώτερο».
