Λίγοι γνωρίζουν ότι η Ναταλία Καποδίστρια, εκτός από πολυτάλαντη καλλιτέχνις, τυχαίνει να είναι η τελευταία απόγονος του Ιωάννη Καποδίστρια.
Στις 19 Αυγούστου θα βρεθεί στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου στη Ρόδο συμμετέχοντας σαν αφηγήτρια στη μουσικό-θεατρική παράσταση «Μύθοι της οδού Ιπποτών» την οποία σκηνοθέτησε και για την οποία έγραψε στίχους και κείμενα, σε μουσική Αντώνη Κυζούλη και με ερμηνεύτρια την Μπέττυ Χαρλαύτη.
Με αυτή την ευκαιρία είχαμε τη χαρά να την γνωρίσουμε και να συνομιλήσουμε μαζί της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Στους «Μύθους της οδού Ιπποτών» έχετε γράψει στίχους και κείμενο, αφηγείστε και σκηνοθετείτε την παράσταση. Τι ήταν αυτό που αρχικά σας ενέπνευσε στο έργο και πώς το προσεγγίσατε;
Αρχική έμπνευση μου και οδηγός ήταν η υπέροχη μουσική του Αντώνη Κυζούλη. Μέσα από αυτήν έκανα ένα φανταστικό ταξίδι στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, στην ιστορία του, στις αιματοχυσίες και στους αγώνες που διαμείφθηκαν μέσα στους αιώνες.
Τα κάστρα και η ιστορία τους συνδέονται κύρια με τους Μεσαιωνικούς χρόνους και με όλες εκείνες τις όμορφες ιδέες περί ιπποτισμού, ηρωισμού, όρκων τιμής και αιώνιας αγάπης.
Το πλαίσιο αυτό με συνεπήρε καθώς παράλληλα διαπίστωνα πόσο όλα τα παραπάνω έχουν γράψει μέσα μου από τα παιδικά και εφηβικά μου διαβάσματα. Υπό προϋποθέσεις μιλάμε και για ένα μακρινό παρελθόν που μπορεί να βρει τις αναφορές του και στο σήμερα.
Φυσικά, καταλυτικά στην έμπνευση μου για τη συγγραφή των στίχων λειτούργησε η παρουσία της μοναδικής Μπέττυς Χαρλαύτη. Η δυναμική της ως ερμηνεύτρια και η σκηνική της παρουσία είναι δώρο πολύτιμο για τον κάθε δημιουργό.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Αντώνη Κυζούλη;
Με τον Αντώνη δεν γνωριζόμασταν. Πριν από έναν περίπου χρόνο έλαβα επικοινωνία από τον αγαπημένο πλέον συνεργάτη και φίλο.
Έχοντας διαβάσει την ποιητική μου συλλογή, μου ανέθετε την στιχουργία και την συγγραφή του νέου του έργου «Οι μύθοι της οδού Ιπποτών». Πρόκειται για μια από τις πλέον ευτυχισμένες στιγμές που έχω να θυμάμαι.
Η συνεργασία μας κύλησε αρμόνικα και με ιδιαίτερη εφευρετικότητα και έμπνευση, αν συνυπολογίσει κανείς και την απόσταση που μας χωρίζει: εκείνος στη Ρόδο και εγώ στην Κέρκυρα.
Ζείτε μόνιμα στην Κέρκυρα. Τι σας προσφέρει αυτή η επιλογή;
Η επιλογή αυτή προσφέρει την επαφή με τη φύση και με μια λιγότερο πολύβουη καθημερινότητα, σαν εκείνη μιας μεγάλης πόλης.
Πριν από έντεκα χρόνια, όταν έπαιρνα την απόφαση να αφήσω την Αθήνα, διαισθανόμουν πως κάτι τέτοιο θα προστάτευε τη διαύγεια της κριτικής μου σκέψης απέναντι σε μια ταχύτατα μεταλλασσόμενη πραγματικότητα.
Δεν είχα καβάτζες ούτε είχα οργανώσει την μετάβαση αυτή. Βούτηξα μέσα σε μια καινούργια πραγματικότητα και είμαι χαρούμενη που γνώρισα σημαντικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους που παλεύουν από δικό τους μετερίζι ο καθένας για τον πολιτισμό της γενέθλιας γης τους .
Όσο και αν πλέον η όποια καλλιτεχνική μου δημιουργία αντικειμενικά δεν έχει το εκτόπισμα που θα είχε αν συνέχιζα να βρίσκομαι στην Αθήνα, είμαι ευτυχής για το γεγονός πως νομίζω ότι διατηρώ την συγκέντρωση στον άξονά μου ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος.
Πώς αποφασίσατε να επιλέξετε το θέατρο σαν τον επαγγελματικό δρόμο στη ζωή σας;
Πιστεύω πως στην ηλικία των 17 χρόνων δεν έχεις συνείδηση του αν κάνεις επιλογή δρόμου ζωής. Περισσότερο αποφασίζεις να ασχοληθείς και να μελετήσεις ένα αντικείμενο που σε ενδιαφέρει.
Με αυτό το σκεπτικό βρέθηκα να σπουδάζω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η ανταπόκριση που είχα από τους δάσκαλούς μου και από το επαγγελματικό μου περιβάλλον αργότερα, καλλιέργησαν τη διάθεσή μου να συνεχίζω να επενδύω τα όνειρα και τη δημιουργικότητά μου στο συγκεκριμένο αντικείμενο.
Ναι, τώρα πια κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιώ πως το θέατρο μπορεί να πει κανείς πως ήταν ένας δρόμος ζωής για εμένα… Χαλάλι του λοιπόν αν είχε τόση και τέτοια γοητεία ώστε να μου χαράξει δρόμο ζωής, χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι!
Είναι το ταλέντο ή οι επιρροές μας που καθορίζουν την εξέλιξή μας;
Η αφοσίωση και η σοβαρότητα που επιδεικνύουμε στη διαχείριση του όποιου ταλέντου μας, πιστεύω πως καθορίζουν την εξέλιξή μας πάνω σ’ αυτό.
Σίγουρα σε μεγάλο βαθμό παίζει ρόλο και ο παράγοντας τύχη. Με την έννοια του να βρεθείς τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο.
Σας έχει επηρεάσει με κάποιο τρόπο το γεγονός ότι είστε η τελευταία απόγονος του Ιωάννη Καποδίστρια;
Ναι, σε μια γραμμή αρρενογονίας είμαι η τελευταία απόγονος στο κλαδί της οικογένειας Καποδίστρια που περνάει από τον Κυβερνήτη.
Αυτό κάθ’ αυτό το γεγονός, μιας και με χωρίζουν 4 γενιές από εκείνον, δεν θα μπορούσε να έχει κάποια ισχύ στο πλάσιμο της προσωπικότητά μου. Τουλάχιστο όχι μέσα στο περιβάλλον της οικογένειας που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Είμαι ευγνώμων προς τους γονείς μου για αξίες που με ενέπνευσαν να ορίσω ως μέτρο στη ζωή μου.
Μεγαλώνοντας και μελετώντας τη ζωή και το έργο του προγόνου μου, συγκινούμαι από ό,τι μας κληροδότησε πρωτίστως με το παράδειγμά του.
Τι θαυμάζετε στην προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια από τα ιστορικά στοιχεία, αλλά και τις οικογενειακές αφηγήσεις που έχετε ακούσει γι’ αυτόν;
Θαυμάζω την ανιδιοτέλειά του, τη λιτότητα που τον χαρακτήριζε στην καθημερινότητά του, το γεγονός πώς αν και δεν αγαπούσε τις άσκοπες κοινωνικότητες κατάφερε να υπάρξει και να επιβληθεί σε τελείως κόντρα περιβάλλοντα, την πίστη του στη φιλία και την επένδυσή του στη δημιουργία δικτύων επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που επέλεγε και εκτιμούσε, προς επίτευξη στόχων υψηλών ιδανικών.
Θεωρείτε ότι το θέατρο είναι κι αυτό μία πολιτική πράξη;
Ασυζητητί! Μόνο και μόνο ανιχνεύοντας τις ρίζες του δεν μπορείς παρά να το δεις ως πολιτική πράξη.
Το θέατρο παραδόθηκε στην κοινωνία ως ένα εργαλείο της Δημοκρατίας. Μέσα στους αιώνες λοιπόν, η κάθε κοινωνία χρησιμοποιεί αυτό το εργαλείο κατά πώς επιλέγει ότι την εξυπηρετεί στο γενικότερο σχεδιασμό της. Και για αυτό κρίνεται… έστω ακόμα και κατόπιν εορτής!
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Τον «επισήμως αναγνωρισμένο» ρόλο του καλλιτέχνη θεωρώ πως κάθε φορά τον ορίζει η ίδια η κοινωνία ανάλογα με τις ανάγκες της και το σύστημα αξιών που υπηρετεί.
Η δύναμη της εικόνας στις μέρες μας, παράλληλα με τον καταλυτικό έλεγχο της πληροφορίας από τα ΜΜΕ και τα μέσα μαζικής δικτύωσης, έχω τη γνώμη πως καθιστούν το ρόλο του καλλιτέχνη αν όχι χειραγωγούμενο σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενο.
Πάντα όμως υπάρχει και ο δρόμος της προσωπικής έκφρασης και δημιουργίας, φυσικά πληρώνοντας το ανάλογο αντίτιμο του κόστους μιας τέτοιας επιλογής.
Τι σας κάνει ευτυχισμένη;
Η αρμονία στις διαπροσωπικές μου σχέσεις και η αίσθηση του να μην κουβαλώ ενοχές, απωθημένα και ανοιχτές πληγές.
Ποια είναι η Ναταλία Καποδίστρια
Η Ναταλία γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από την Κέρκυρα και από την Κωνσταντινούπολη. Μελέτησε κλασσικό και σύγχρονο χορό και είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1987).
Εργάζεται επαγγελματικά ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση από το 1985.
Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το La Mama Theatre of New York, το Θέατρο Αμόρε, το Festival d’Avignon, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου, Πάτρας, Καλαμάτας και Κέρκυρας, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών, καθώς και σε παραγωγές του ελεύθερου θεάτρου στην Αθήνα και την Περιφέρεια.
Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Μαρία Ηλιού, Akis Davis, Pierre Alain Meier, Γιάννη Σμαραγδή, Γιώργο Ζερβουλάκο, Γιώργο Κορδέλα, Βασίλη Βαφέα, Αλέξη Αλεξίου, Τάσο Μπουλμέτη, Μάρκο Χολέβα κλπ.
Έχει πρωταγωνιστήσει και εμφανιστεί σε τηλεοπτικές σειρές και δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Από το 2011 ζει μόνιμα στην Κέρκυρα συμμετέχοντας ενεργά στα πολιτιστικά πράγματα του νησιού ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δασκάλα υποκριτικής.
Είναι μέλος της «Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών».
