Η Πέμη Ζούνη σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας στο έργο του Μηνά Βιντιάδη "Ο αδελφός μου ο Αμαντέους", μας συστήνει την Νάνερλ Μότσαρτ.
Μετά τις sold out παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης η παράσταση έρχεται στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου στις 17 & 18 Φεβρουαρίου.
Με αυτή την ευκαιρία είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με την εκλεκτή ηθοποιό.
«Δεξιοτέχνης, ταλέντο, διάνοια, παιδί θαύμα». Με αυτές τις λέξεις υμνούσαν στη δεκαετία του 1760 ένα μέλος της οικογένειας των Μότσαρτ. Όχι τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους, αλλά την αδελφή του Νάνερλ Μότσαρτ. Έχει αποδειχτεί ότι πάνω στις δικές της παρτιτούρες έμαθε μουσική ο κορυφαίος μουσουργός, τη στιγμή που και η ίδια θεωρούνταν μια από τις καλύτερες πιανίστριες της Ευρώπης. Μαζί όργωσαν ολόκληρη την Ευρώπη και γνώρισαν την αποθέωση ως «παιδιά θαύματα».
Μέχρι τη χρονιά που η Νάρνελ έκλεισε τα δεκαοκτώ της χρόνια. Σύμφωνα με τα ήθη της εποχής ήταν πλέον σε ηλικία γάμου. Έτσι αυτή η σπουδαία μουσικός πέρασε στο περιθώριο…
"Ο αδελφός μου ο Αμαντέους" του Μηνά Βιντιάδη σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη είναι μια μουσικο-θεατρική σκηνική περιπέτεια, που μιλά για ακυρωμένες επιθυμίες, αδελφικές σχέσεις, το «ταλέντο» και την καλλιτεχνική υπεροψία, τον έρωτα και τη μοναξιά. Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, γνωστή σε ελάχιστους, που αφορά όλους τους ανθρώπους, από την εφηβεία έως την τρίτη ηλικία.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Τι σας γοήτευσε στην ιστορία της Νάνερλ όπως την αποδίδει στο έργο του ο Μηνάς Βιντιάδης;
Κατ’ αρχάς ότι ερεύνησε ένα υπέροχο θέμα, άγνωστο σε πολλούς, ανάμεσα σ’ αυτούς και σε μένα. Έπειτα ότι βρήκε έναν τρόπο να «ξυπνήσει» την Νάνερλ στο σήμερα, δύο αιώνες μετά τον θάνατό της, να την κάνει να συνομιλήσει με το τώρα, να σοκαριστεί με την εξέλιξη της τεχνολογίας, να ανακαλέσει κομμάτι-κομμάτι το παρελθόν της, να συμφιλιωθεί τελικά με τη ζωή που της προκάλεσε τόσο πόνο. Και μέσα σ’ αυτό το παζλ να απλώσει πάνω στη σκηνή την αγάπη της για τον αδελφό της Αμαντέους.
Τι την χαρακτηρίζει σαν προσωπικότητα;
Το πάθος της για τη Μουσική. Το μεγαλειώδες ταλέντο της για αυτήν την Τέχνη. Και φυσικά η προσπάθειά της να διαχειριστεί την μέγιστη απώλεια, όταν της στέρησαν τον σκοπό της ζωής της.
Πώς την προσεγγίσατε ερμηνευτικά;
Με ανησυχία, περιέργεια και ανοιχτές αισθήσεις – όπως πάντα. Μόνο που εδώ είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με μια σκηνοθέτιδα σε μεγάλη έμπνευση. Η ματιά της απογείωσε το κείμενο. Ο ρεαλισμός πυκνώνει με έναν μαγικό σωματικό κώδικα, οδηγεί σε μια καινούργια σκηνική γλώσσα, αποκαλυπτική για μένα.
Όλη η παράσταση είναι ένα ξάφνιασμα και για εμάς και για τους θεατές. Τη μαγεία δημιουργούν βέβαια και οι δύο καταπληκτικοί συμπαίκτες, ο εξαιρετικός πιανίστας (και ηθοποιός πλέον) Διονύσης Μαλλούχος και ο μοναδικός Φοίβος Έλιο Μπέικο. Χωρίς την συγκεκριμένη ομάδα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
Τι είναι αυτό που κάνει μία παράσταση καλή;
Η θεατρική πράξη είναι σαν την ερωτική. Δύο άνθρωποι με ιδανικές προδιαγραφές δεν είναι σίγουρο ότι θα συντονιστούν. Οι προσωπικότητες, το ταλέντο, ο ψυχισμός, οι καταβολές τους, οι γνώσεις τους πρέπει να συναντηθούν αρμονικά. Είναι πολύπλοκη διαδικασία και το στοίχημα δύσκολο. Αν υπήρχε ασφαλής συνταγή θα την ακολουθούσαν όλοι.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Από την παραπάνω απάντηση φαίνεται μάλλον ότι θεωρώ το θέατρο μια τρομακτικά δύσκολη, αλλά την ίδια στιγμή μία εξευγενισμένη και συναρπαστική μορφή ζωής!
